Maria’s Mooie Mensen – week 18 - 2015
Afgelopen vrijdag toog ik weer eens naar Jongerencentrum Avalon, waar ik al menig uurtje doorbracht. Moest ik plassen onderweg, had ik even een half uurtje over of wilde ik weer eens bijgepraat worden, dan wist ik zeker dat ik wel bij Avalon terechtkon en daar Patrick of Bart zou treffen. Vaste waarde was vaak ook Harrie, meestal aan het werk in zijn kantoor daar direct naast de ingang. Van de kantoren daarachter kwamen de grappen en grollen je al tegemoet voordat je binnenstapte. In Avalon was altijd wel wat te doen, waren er altijd zat plannen en er werd altijd gelachen. De allereerste keer dat ik na mijn bevalling weer eens lekker op pad ging, was naar Avalon. Buiten in het zonnetje vertelden Bart en Patrick toen weer eens over de vele plannen die zij voor hun Kanaalpop hadden. Sinds er een omslag heeft plaatsgevonden bij werkgever SWgZ is Avalon al lang niet meer het domein van deze heren. Zelf ben ik ook nog eens veel minder op pad en dus is de weg naar Avalon niet meer eentje die ik regelmaat even pak. Vrijdag was het misschien wel de laatste keer dat ik er weer als vanouds binnenstapte. Ik wist: binnen wachten de heren, ze zijn ongetwijfeld weer aan het grappen en grollen, en er wordt gelachen. Alhoewel. Het was niet de mooiste reden om het jongerencentrum weer eens met een bezoekje te vereren. Deze vrijdagmiddag stond in het teken van afscheid, iets waar ik meer dan een hekel aan heb. Na elf jaar moeten Avalon, Harrie en Bart, SwgZ en iedereen die daar mee te maken had, het gaan doen zonder Patrick. En het doen zonder Patrick, ís dat eigenlijk wel te doen? Niemand van de aanwezigen kon het zeggen. “Misschien”, hoorde ik. “Ik weet het niet”, verzuchtte een ander. Ook gehoord: “we zullen wel moeten”, “ze zeggen toch dat iedereen uiteindelijk vervangbaar is?’, en “dat wordt heel moeilijk”. Allemaal draaiden we om de hete brij heen en dus denk ik dat ik het hier nog maar één keer moet opschrijven. Patrick was SWgZ, hij was jongerenwerker in hart en nieren, was altijd en overal aanwezig, een vaste waarde, een altijd vrolijke kracht en iemand die overal voor in was. Weinig mensen in Zuidhorn kenden hem niet en wie hém niet kende, kent in elk geval Bart, die hem feilloos aanvoelt en aanvult evenals vice versa. Dat SWgZ een ommeslag heeft gemaakt in werken, is best te begrijpen. Dat de heren bij tijden hun kampioenschap pepernoten-in-de-mond-opvangen best serieus namen, zal ongetwijfeld wel eens ten koste van de arbeidsproductiviteit zijn gegaan. Maar dat het niet gelukt is die ommeslag te maken met het aan boord houden van zo’n vaste waarde als Patrick is eeuwig zonde. Niks ten nadele van al zijn collega’s die het fort blijven bewaken, niks ten nadele van leidinggevende Loes die samen met Patrick deze moeilijke knoop hakte en zeker niks ten nadele van Patrick die het dappere besluit nam SWgZ te verlaten omdat hij er niet meer happy was. Maar kunnen we zonder Patrick? Ik denk het niet.