Maria’s Mooie Mensen – week 23 - 2015

Aan het rijtje van prachtige ‘nieuwerwetse’ termen als participatiesamenleving en burgerinitiatief kan een nieuwe binnenkomer worden toegevoegd: zorggemeenschap. Enig speurwerk op internet leert me dat deze term tussen mensen die in de zorg werken alweer enkele jaren rondzingt, maar mij kwam hij pas afgelopen week ter ore. Mieneke Alting, eerder een vaste waarde in het opgeheven Wilhelmina Rustoord, duidde haar nieuwe standplaats De Wierde in Grijpskerk als dusdanig aan. En om een plek als deze, die met alle nieuwe regels en uitgangspunten in de zorg toch wel wat in het gedrang komt, in stand te kunnen houden, moet ze creatief zijn. Oftewel: De Wierde moet niet langer een bejaardenhuis of verzorgingscentrum zijn; het moet een zorggemeenschap zijn. En om die gemeenschap tot stand te brengen heeft zij hulp nodig. Hulp van ons allemaal. Want zegt ze zelf: ‘het dorp moet binnenkomen’. Zelf kwam ik jaren geleden al regelmatig in een dergelijk bejaardenhuis. Ongeveer vijftien zomers geleden werkte ik zes weken lang als vakantiekracht in de huishouding mee. Het heeft mijn kijk op deze zorg voorgoed veranderd. Ik zag hoe het verplegend personeel het toen al moeilijk had aan iedereen de nodige tijd en aandacht te besteden. En zo wilde het wel eens gebeuren dat meneer de Groot met zijn scheerapparaat in de stoel werd gezet, dat de verpleegster weggeroepen werd om een ander van de wc te helpen en terugkwam om meneer in slaap gevallen weer te vinden. Niks aan de hand zou je denken, alleen was meneer de Groot in slaap gevallen met het scheerapparaat nog aan en had deze in de tussentijd een mooi gat in zijn overhemd geschoren. Al snel wende ik aan de situatie en hielp zo hier en daar eens iemand van het toilet, zette het scheerapparaat uit als ik meneer de Groot er dommelend mee vond en herinnerde mevrouw Schepers eraan de briefjes die haar dochter overal voor haar dementerende moeder had opgehangen, ook echt te lezen. ‘Mam, heb je je haar gekamd?’, stond op de badkamerdeur, terwijl op de voordeur ‘vergeet niet je sleutel mee te nemen’ hing. Regelmatig was het overige personeel me kwijt als het koffietijd was, want dan was ik weer eens ergens anders aangeschoven en luisterde naar de verhalen over vroeger waarvan de bewoners nog velen konden vertellen. Ze haalden er familieportretten bij en vertelden vol trots over kinderen en kleinkinderen, ze stopten me fruit toe en waarschuwden me altijd weer goed om mijn rug te denken die in hun ogen altijd te bloot was. De zes weken vlogen voorbij. Ik heb er geen seconde spijt van gehad dat ik alle appartementen van onder tot boven moest schrobben en heb dikwijls gedacht dat iedereen eens zes weken zou moeten zien hoe het reilt en zeilt in zo’n tehuis. Mieneke nodigt heel Grijpskerk nu van harte uit. ‘Hier is De Wierde’, zei ze me aan de telefoon. ‘Wij willen blijven bestaan, laten we daar samen aan werken’. Dat moet toch lukken?