Maria’s Mooie Mensen – week 35

Alle begin is moeilijk. Wie net voor het eerst moeder is geworden weet er alles van. Afgelopen week hebben we voor het eerst boodschappen gedaan, terwijl dochterlief in het zitje van de kar zat. Pluspunt: geen lompe maxicosi die bovenop de kar moet worden geladen; minpunt: wat eng! Terwijl ik me vooral druk maakte of mijn dochter niet omviel, niet eruit kon vallen, niet omgekeerd probeerde te zitten en niet met haar grijpgrage handjes de schappen leeg probeerde te pakken, lukte het toch de wekelijkse boodschappen in de kar te krijgen. En zul je zien: treffen wij een caissière die net begon. Ook dat viel niet mee. In tergend langzaam tempo gingen de artikelen langs de scanner: zes flessen ice-tea, tien pakken water, vier pakken yoghurt, bllllllllliep-bliiiiiiiiiiiiep-bllllllllllllllliep-bliepppppp. Zo was een volle kar toch wel heel vol. Ik had in elk geval wel ruim de tijd haar te waarschuwen voor het pak koeken wat dochterlief in bewaring had genomen en waar ze een klein beetje over heen gekwijld had. Haar collega’s die meer bedreven zijn, willen er nog wel eens vol in grijpen. Heeft beginnen toch zo zijn voordelen. Ook moeilijk: voor het eerst fietsen met de kleine meid. Fietsen is sowieso al moeilijk als je vooral in de auto stapt. Maar met een dikke acht kilo aan je stuur te hangen die zwaait en probeert je versnelling te verzetten, wordt het nog wat moeilijker. Als we de slag te pakken hebben, is het overigens volop genieten. Vooral voor dochterlief die de hele weg lacht en praat. Pa-pa-pa-pa echoot het door het bos. Toch jammer dat ik mama ben. Ja, alle begin is moeilijk; ook de eerste woordjes. Nieuw in het repertoire en met stip binnen gekomen: “nee”. En dan kennen we mama opeens wel. “Nee, mama, nee!” is nog hoger binnen gekomen in de top drie van Olivia’s favoriete uitspraken. Schone luier: “neeneenee”. Romper aan: “neeneenee”. In de box: “neeneenee”. U begrijpt: soms twijfel ik aan de oprechtheid van haar nee. Wil je nou echt niks of bekt dat ‘nee’ gewoon heel lekker? Altijd goed en altijd een oplossing is eten. Het is dat ze nog geen ‘ja’ kan zeggen, anders klonk dat luidkeels bij wat voor eten ik haar ook voorschotel. En ook daarbij geldt: ieder begin is moeilijk. Niet voor Olivia, want die eet letterlijk alles wat los en vast zit, maar voor mama is het wel wennen dat de helft van dit eten op de grond, op de tafel en op mama belandt. Het geeft een geheel nieuwe dimensie aan het avondeten als je erna gezellig als geheel gezin schone kleren nodig hebt. Wanneer ik even ontsnap aan de ‘nee’s’ en het eten wat rond vliegt, ontdek ik wel eens dat ieder zo zijn uitdagingen heeft. Je zou maar als nieuwbakken wethouder door het leven gaan. Ik trof er eentje onlangs, overigens niet in het verspreidingsgebied van de Streekkrant, maar ik zal hem maar wel anoniem houden. Een praatje maken met de pers bleek opeens een valkuil vol slangen. “Tjonge, jonge, het zou toch wat zijn als ik deze fietstocht open en de eerste die wegfietst dan onderuit gaat. Niet dat ik dat hoop natuurlijk. Schrijf dit maar niet op. Rustig is het trouwens hè? Nu iedereen nog op vakantie is, is er echt geen klap te doen op het gemeentehuis. Schijnt normaal te zijn dat er in deze weken weinig werk verzet wordt. Tja, het is mijn eerste jaar, dus dat is wat wennen. Maar het is natuurlijk niet dat we niks doen hè. Ik vermaak me wel hoor. Of ik bedoel; ik ben heus wel aan het werk. Wat ik verwacht voor het komende half jaar? Nou, ik heb natuurlijk nog geen vergelijk met andere jaren. Dat is misschien niet handig. Laat ik het anders zeggen: ik sta nog open voor alles. Misschien wel wat vaag. Weet je, wat mijn collega net zei, daar sluit ik me helemaal bij aan.”