Achter de schermen STRUNEN – week 8 - 2015
Op 12 september 2015 vindt de vierde editie van de Abel Tasman Struuntocht plaats. Hoewel niet altijd zichtbaar, wordt er door een gedreven club mensen al heel veel werk verzet om dit wandelfestijn ook nu weer tot een succes te maken. De Streekkrant neust regelmatig eens rond tussen de bestuursleden van de Stichting Promotie Lutjegast. Even achter de schermen strunen.
De lat ligt hoog
Het zal wel in het bloed zitten van die Lutjegasters. Abel Tasman natuurlijk, durfde ook wel groots te denken toen hij ooit in zijn bootje stapte. Wie hoog inzet, kan ook veel winnen. En dus moet de lat hoog liggen, helemaal gezien het feit dat deze editie van de Struuntocht de laatste zal zijn waarbij voorzitter Piet Miedema nog de scepter zwaait. En deze Piet blijkt de wind eronder te hebben. Zijn naam valt nogal eens achter de schermen. En niet te vergeten de naam van zijn Tineke, die uiteindelijk er wel voor zorgt dat manlief niet helemaal van de aardbol verdwijnt. “Af en toe word ik wel even op de vingers getikt”, laat de voorzitter zich lachend ontvallen. “Dan zegt ze: nu maar even een paar dagen helemaal niet met de Struuntocht bezig.” Een luxe die de meeste bestuursleden op dit moment even niet gegund is. Een vergaderingetje zus, een bespreking zo, de weken richting 12 september vliegen om. “De ene week is hectischer dan de andere”, zegt ‘cultuurgoeroe’ Bert van der Vaart tactisch en zijn mede-bestuurslid Kees de Wit vertelt middenin zo’n hectische week te zitten. “Van de week heb ik iedere avond een vergadering”, laat hij vallen. Paulien Jongsma, verantwoordelijk voor de PR meldt zelfs op zondag een vergadering te hebben gepland. “Het is niet zomaar vrijwilligerswerk. Ik heb het ook wel een beetje onderschat”, lacht ze. Dat de lat hoog ligt, beamen alle lieden en dat Piet een drijvende kracht is, laten ze ook allen doorschemeren. “Piet wil graag dat het dit keer nog beter is dan de andere edities”, vertelt Paulien. Er kan uiteindelijk toch maar één Tasman op het schip zijn. “Piet is misschien wel een controlfreak en zo iemand moet je er gewoon bij hebben”, aldus Bert. “Hij vraagt echt heel veel van zichzelf. Tineke zei laatst al: de komende maanden heb ik niks aan Piet.”
Enthousiasme opent deuren
Het klinkt nu misschien wat bar en boos, maar zo is het niet. Enthousiasme blijkt de steunbalk die deze lat hoog houdt. Of zoals Piet zelf verwoordt: “het water stroomt en bruist door de beekjes van het Westerkwartier. Het is druk, maar iedereen heeft er plezier in. Ik heb iedereen gevraagd tijdens de bestuursvergadering: is het nog te behappen? Maar het gaat goed. Of het heftiger is dan andere jaren? We doen het onszelf misschien ook wel aan. Ja, de lat wordt steeds hoger gelegd. Of ik zelf ook meer doe dan andere jaren? Ach, je wil er zelf ook wel in investeren. Een ander zal misschien zeggen dat ik dit allemaal niet hoef te doen. Maar ik vind het gewoon leuk om te doen. En we krijgen het enthousiasme ook terug. Ik word er soms verlegen van en vraag me wel eens af: wanneer gaat het tegen zitten? Als je kijkt naar het dorpenoverleg hoe de deuren overal opengaan. Moet je nagaan, ze wonen op vijftien kilometer van de finish, maar als de vergadering nog maar net is afgelopen, worden de eerste plannen al gesmeed.” Plannen zijn er inmiddels al heel wat, beaamt ook Bert. “We zijn nu vooral druk met het concretiseren. Je kunt wel van alles blijven bedenken, maar er moet ook wat tot stand komen. We zijn nu echt elk plekje in van de start tot de finish in kaart aan het brengen en aan het bedenken wat willen we waar doen.” De lat ligt niet alleen hoog voor het bestuur. “We vragen best wel wat van de acts die medewerking verlenen. Het moet continu doorgaan, want als je langs komt wandelen en iemand heeft net pauze, daar is natuurlijk niks aan.” De doelstelling is voor de zomer alles rond te hebben. “Nog vier maanden, dat moet lukken.” Opnieuw blijkt dat enthousiasme deuren opent. “Of we wel eens ‘nee’ horen? Nooit!” Enthousiasme ervaarde penningmeester Kees de Wit bij zijn postbode. In plaats van het gebruikelijke kleine stapeltje post bracht die opeens maar liefst 64 enveloppen met bankafschriften, waarvan 33 op één dag. “Hij belde zelfs aan om te vragen of dit wel klopte.” Overigens gaat het verwerken van de 4500 inschrijvingen dit keer voor het eerst geautomatiseerd. “Ik heb echt respect voor de vorige penningmeesteresse.” Hij zit dus nu dan ook niet hele dagen startkaarten te schrijven, maar is vooral druk met mail beantwoorden. “Ja, hele smeekbedes komen er binnen. Soms zitten er hele zielige verhalen tussen met uiteindelijk altijd weer: ‘heeft u nog een kaart voor mij?’. Maar we zitten echt vol.” Meest opvallende afnemer: Notebomer’s Bouwgroep. Het bedrijf toont niet alleen als hoofdsponsor haar betrokkenheid bij het wandelfestijn, maar regelde ook nog eens voor alle personeelsleden kaarten.
Wie ook nul op rekest krijgt na een smeekbede bij Kees kan zich altijd nog opgeven als vrijwilliger. Dat hiervoor ook de lat hoogt ligt, hoeven we volgens bestuurslid Hein Wijbenga geen angst voor te hebben. “Nee hoor. Het moet iets zijn waar je met plezier aan meewerkt. Als de vrijwilligers achteraf denken: ik heb een fijne dag gehad, ik kreeg wat te eten en drinken en er was oog voor mij, dán pas hebben we het goed gedaan.” Opgeven kan via de website www.abeltasmanstruuntocht.nl. Hier kan men zich ook inschrijven voor de nieuwsbrief die maandelijks verschijnt. De eerste van dit jaar, ook de eerste van de hand van Paulien, is een waar pareltje. Blijkbaar presteer je onder druk toch het beste.
