Achter de schermen STRUNEN - week 29 - 2015

Op 12 september 2015 vindt de vierde editie van de Abel Tasman Struuntocht plaats. Hoewel niet altijd zichtbaar, wordt er door een gedreven club mensen al heel veel werk verzet om dit wandelfestijn ook nu weer tot een succes te maken. De Streekkrant neust regelmatig eens rond tussen de bestuursleden van de Stichting Promotie Lutjegast. Even achter de schermen strunen. 
Saai? Zo kan je het bestuur van de Abel Tasman Struuntocht toch echt niet noemen. Toch is hetgeen wat voorzitter Piet Miedema te melden heeft, echt in die categorie te scharen. “Het begint eentonig te worden”, verontschuldigt hij zich bijna. “We willen graag van alles vertellen, maar dan is alles al voorbij voor de lopers onderweg zijn.. Dus ja, het wordt eentonig nu. We zijn goed bezig, maken nog een aantal zaken definitief en ronden af. We hebben het goed op de rit.” Weinig nieuws dus, maar wie kent het gezegde niet: ‘geen nieuws is goed nieuws’. Wellicht heeft het allemaal te maken met dat andere wat Piet ook bezig houdt. Nog even en hij zal voor het eerst opa worden. Uiteraard is het privé allemaal, maar één saillant detail wilden we onze lezers niet onthouden: met een uitgerekende datum in september, zou het zomaar eens een echte ‘struunbaby’ kunnen worden. Moet je nagaan: in het kleine Lutjegast maken uitgelaten en uitgelopen wandelaars juichend hun rentree terwijl ergens aan de andere kant van de wereld een nieuwe wereldreiziger op de wereld wordt gezet.
Nieuws is er dus misschien wat minder te melden, wél is er nog een heikel punt wat op de agenda moet worden gezet. De vrijwilligers. Ergens lijkt de Struuntocht ten onder te gaan aan zijn eigen succes. Want: wie wil er nou helpen langs de route als de tocht zó leuk is, dat het beter is hem zelf te gaan lopen. ‘We willen het meemaken’ zeggen de vrijwilligers die zich al eerder hebben ingezet. Groot gelijk. Maar wie gaat er dan voor zorgen dat deze duizenden wandelaars veilig de wegen kunnen passeren of dat ze onderweg op een welverdiende verrassing kunnen rekenen. Gelukkig is daar rechterhand van Piet, secretaresse Annelies van der Velde – overigens tijdens vergaderingen standaard gezeten aan zijn linkerkant om hem menigmaal te souffleren, bij te staan of gerust te stellen – die meldt dat de soep nog niet zo heet gegeten wordt. “Inmiddels”, meldt ze, “lijkt het qua aantallen wel goed te komen. Het is nog wel zaak de juiste coördinatoren te vinden. Vooral bij de start en de bussen moeten we wat stevige personen inzetten die weten wat ze wél en vooral niet moeten doen.” De bezige bij draait haar hand er niet voor om even wat laatste eindjes aan elkaar te knopen, zaken uit te zoeken of afspraken te maken. Óf even een verkeersregelaar te helpen zijn papiertje te vernieuwen. “Een enkeling heeft nog geen computer, ja die zijn er nog, en die moet ik dan thuis maar even helpen.” “Ben je zelf ook direct geslaagd”, concludeert voorzitter Piet tevreden.
Maar waar een zeevaarder als Abel Tasman ongetwijfeld in de zomer voor het ruime sop zou kiezen, zit een lekkere vakantie er voor de bestuursleden niet echt in. “Wat denk je zelf?”, lachen ze. Vertrekken doen ze wel, maar dan met het nodige huiswerk. De laatste zaken rondom de route? Lolke weet daarvoor nog mooi een vakantieweek te reserveren. De laatste nieuwsbrief? Maakt Paulien gewoon als de mussen van het dak vallen in augustus. Dat laatste stukje ruimte in een overvolle ingepakte auto? Annelies neemt ál haar Struuntocht-paperassen lekker mee naar Spanje. “Ik voel me gewoon rustiger als ik het bij me heb.” Alleen oudgediende Piet lijkt zowaar het meest relaxt. “Na een aantal Struuntochten heb ik toch wel recht van spreken en ik kan wel stellen dat we een klein voorsprongetje hebben ten opzichte van eerdere edities.” De rest weifelt. “Met twee maanden is het al zover”, spreekt penningmeester Kees de Wit ieders zorg uit.
En dus, gezwinde spoed en gezonde ijver: er moet nog wel even vergaderd worden. Waarover? Tja, daar is dan toch wel weer dat heikele punt: er kan nog niet veel prijs worden gegeven. Wat wel: nou, over de toiletblokken wordt even uitgebreid gediscussieerd. Over de plek, over of dat gezellig is om tegen aan te kijken of niet, over dat ze schoon moeten worden opgeleverd en over het water uit de kraan. Aha, water: ook nog zoiets wat nogal eens ten tafel komt. Het thema is doorweven door de tocht en dus ook door de vergadering. Zorgen zijn er om de startkaarten. Het is een eerste keer dat er volledig digitaal gewerkt wordt. Als de scanners het maar doen, als men maar niet vergeet de startkaarten geprint mee te nemen en als ieder maar zijn startkaart ontvangt via de mail. Een tip: houdt de spambox goed in de gaten. Tja, er is nog veel om over wakker te liggen. En als het allemaal niet werkt: “ja, er is een plan B”, laat het gezelschap vallen. En daar houden ze zich bij. Uiteindelijk kan uw verslaggever tóch met een leuk nieuwtje naar huis: bij de finish komt een groot led-scherm met beelden van onderweg. “Kun je het toch de hele dag volgen”, aldus een vermoeid ogende cultuurgoeroe Bert van der Vaart. Wat eigenlijk zonde zou zijn; deze tocht vanaf een scherm volgen. Want hoewel er nog niet veel verklapt mag worden: het wordt wel spectaculair. Het wordt ontzettend leuk en het wordt super gezellig. Het wordt een prachtdag. Volgens Kees mogen we best wat overdrijven, maar dat is helemaal niet nodig. Want het wordt wel top. Maar eerst wordt het nu zomer.