Piet’s Big City – week 10 - ‘15

Ben vier dagen niet in het centrum geweest. Vier hele dagen. Dat is dus 96 uur de Grote Markt niet gezien. Lang geleden dat me dit eerder is overkomen. Vanaf donderdag tot en met zondag. Dan moet er wel iets ernstigs met hem aan de hand zijn. Ik hoor het u zeggen. Nou, dat valt mee. Beetje ziek. Maandag moest ik vanwege opnames om half 4 in de Herestraat zijn, anders was ik ook dan nog niet naar de binnenstad gegaan. Over ziek zijn gesproken, het is bij mij altijd hetzelfde liedje. Gelukkig ben ik niet vaak ziek, even afkloppen, maar als het dan eens voor komt krijg ik immer dezelfde reacties. ‘Ja Piet, het gaat rond. Ik hoor niets anders in mijn omgeving. Op kantoor ook, iedereen is ziek’. Als je dan nog niet ziek bent, dan word je het wel van al dat slap geleuter. Tussendoor had ik ook nog mijn halfjaarlijkse lunchafspraak met Hans Nijland. Lang geleden zagen wij elkaar veel vaker, maar vanwege de overvolle agenda van Hans is twee keer per jaar het maximum. Maar die afspraken zijn dan ook heilig! Komt niets tussen, om de woorden van Hans te gebruiken. Nou ja, die ene keer bij de transfer van Suárez is hem vergeven, net als die bij de verkoop van Berg naar HSV. Normaliter zijn wij er altijd. En het gaat weinig over voetbal dat kan ik u vertellen. Trouwens, die drukke agenda van Nijland doet mij denken aan de periode dat wij twee keer in de week ons in het zweet werkten in Plaza Sportiva onder de beulsleiding van Patricia Frijns, de beste personal trainer in stad en provincie. Elke dinsdag- en donderdagmorgen om half 8 samen met de toenmalige sportwethouder Frank de Vries en Evert Janse, directeur van OOG. Het idee was van Jan Hoekstra. Vier mannen die allen hetzelfde probleem meetorsten. Een te dikke buik. Om hier iets aan te doen was Patricia voor ons dé ideale vrouw! De media smulde er van. We stonden in elke krant, haalden zelfs de landelijke tv en ook de regionale zenders lieten zich zien. Na 30 keer was ik het zat. Evert was al afgehaakt en ik stelde voor dat Hans en Frank zich nu eens aan mij zouden aanpassen. Niet meer om half 8 in de ochtend beginnen, maar om een uur of 4 ’s middags. Helaas, dat zat er niet in. En u begrijpt al waarom. De veel te volle agenda’s van zowel de wethouder als die van de directeur van FC Groningen lieten geen ander tijdstip toe. Met een iets minder dikke buik dan toen nam ik afscheid van Patricia. Half 8, ik kon het niet meer opbrengen. Hans en Frank wel. Zij doen het nog steeds twee keer per week. Met bijkans strakke buiken, heel veel gewonnen kracht en nog altijd onder de bezielende leiding van de enige echte PT. Mijn bewondering is groot!