Plaats: Marktpleinzaal Grootegast
Tijd: 15.00 uur
De twintigers uit Grootegast kunnen het zich waarschijnlijk nog goed herinneren, de jongere generaties zullen het moeten doen met de verhalen van hun ouders. Jarenlang was er een distributiecentrum van Lego gevestigd in Grootegast. In 1960 opende het centrum haar deuren aan wat later de Legolaan zou worden. In 1996 werd het centrum wegens ruimtegebrek gesloten. Vele inwoners van Grootegast hebben goede herinneringen aan de tijd dat Lego en Grootegast bij elkaar hoorden. Zo waren er jongeren die op 11 november aanbelden bij Lego en daar verrast werden met kleine cadeautjes. Bijna twintig jaar later kwam Lego eventjes terug in Grootegast, maar dan wel op een heel ander niveau. Tijdens de feestweek van Grootegast werd er op de woensdagmiddag een Lego-bouwwedstrijd georganiseerd in de leegstaande Marktpleinzaal. De (On)genode gast kwam langs en constateerde een daverend succes.
Buiten is het prachtig weer, maar meer dan honderdzestig kinderen én hun ouders lopen de kermis op het Marktplein voorbij om binnen te kunnen bouwen aan zelfverzonnen bouwwerken. In een tiental grote bakken zijn duizenden Legoblokjes te vinden, waar kinderen én hun ouders driftig in lopen zoeken naar het goede blokje. Voor het raam staan al een stuk of wat bouwwerken voorzien van naam, woonplaats en leeftijd, die door de kinderen gemaakt zijn en wachten op jurering. Ieder uur wordt er door de jury een aantal prijzen uitgedeeld aan de makers van de creatiefste bouwwerken.
Een aantal vaders die hun kroost niet helpen met bouwen – waarschijnlijk omdat de kinderen het zelf beter kunnen – loopt achterin de zaal een mini-expositie te bekijken. De geschiedenis van Lego in Grootegast is bewaard gebleven in krantenartikelen, en geven de bezoekers de kans om even te duiken in deze geschiedenis. Verder zijn er bouwwerken te bewonderen die niet door kinderen gemaakt zijn en waar ogenschijnlijk ook meer dan een uur tijd aan besteed is. Wat te denken van een anderhalve meter grote Harry Potter?
Ondertussen bouwen de kinderen enthousiast verder. De ene bouwt nog hogere en grotere torens en huizen dan de ander. Er zijn ook kinderen die niet bezig zijn met bouwen. Zij spelen met een spelcomputer, waar een Lego-spel op te spelen is. Om kwart voor vier roept het hoofd van de jury om dat de kinderen haast moeten maken voor de prijsuitreiking van tien voor vier. De kinderen maken in alle haast hun bouwwerk af en plaatsen die bij de anderen. Om tien voor vier neemt het juryhoofd plaats op het podium en maakt er een ware show van. Waar de kinderen staan te trappelen om eventuele prijzen in ontvangst te nemen, leert het juryhoofd hen eerst nog even hoe diep ze moeten buigen wanneer zij de winnaar zijn van deze wedstrijd.
Er zijn vier prijzen te verdelen, en opvallend is het aantal meisjes dat er met een prijs vandoor gaat. Allereerst wordt de tienjarige Jessica op het podium geroepen, gevolgd door de eveneens tienjarige Sanne. Daarna wordt de vijfjarige Chantal uitgeroepen tot prijswinnares. Pas daarna is er een jongen aan de beurt.
De twaalfjarige Gerwin krijgt ook een prijs toebedeeld. Het is opvallend dat er meer meisjes winnen dan jongens, aangezien van de tientallen kinderen op dat moment in de zaal de verdeling evenwichtig is. De ‘verliezers’ treuren niet al te lang, maar storten zich op de volgende ronde of kijken hun kans schoon om toch nog een kijkje op de kermis te kunnen nemen. Ze breken hun bouwwerken af en krijgen nog wat te drinken, en een Legocadeautje mee naar huis. De organisatie van het spektakel kan spreken van een waar succes wat voor herhaling vatbaar is. En zo mag Lego misschien al jaren verdwenen zijn uit Grootegast, Lego is er levendiger dan ooit.
