Puur Natuur week 26 - 2015

Wanneer ik aan slootjes denk, zie ik mij als jongen op de kop in de sloot vissend naar waterdiertjes en kijkend naar waterplanten. In mijn lagere schooltijd ging ik ’s middags na half vier altijd naar buiten het veld in. Samen met een vriendje. Soms struinden we rond op een boerderij waar de vader van mijn vriendje werkte. Er was veel te beleven. Zowel in de zomer als in de winter. Een andere keer waren we bij het oude klooster van Wittewierum aan het spelen. Struinend rond wat er van het klooster over was en op het kerkhof en altijd de aantrekkingskracht van de sloten er omheen. Vooral in het voorjaar en de zomer was de sloot favoriet. Visjes, kikkervisjes, kikkers, larven van insecten en andere waterdiertjes waren er altijd. Het was het gevoel van alleen in en met de natuur. O ja, en natuurlijk slootje springen. Met of zonder polsstok. U kent dat gevoel vast ook wel. Op zaterdag 13 juni jl. moest ik hier weer aan denken tijdens de landelijke slootjesdagen van IVN. Op zo’n honderd plaatsen in Nederland gebeurde van alles met de sloot en ook de afdeling Grootegast e.o. deed hier aan mee. Ik denk dat de kinderen, ongeveer twintig, ook dat gevoel hadden. Spannend om te zien wat je zoal vangt en willen weten hoe zo’n waterdiertje heet. Gewapend met netjes, loepjes, potjes en zoekkaarten kom je een heel eind. Bewondering en beleving zijn hier de goede woorden voor. Het oh en ah hoor je steeds weer opklinken en is niet van de lucht. En dan na de activiteit samen bekijken wat er allemaal gevangen is. Het elkaar laten zien wat je kunt en wat je hebt ervaren. Dat is toch wel het summum in de natuur. Het gaat niet altijd om groter en meer, om hoger en imposanter, om zie je wel waar ik allemaal geweest ben en wat ik kan. ‘Het zijn de kleine dingen die het doen’, zoals het liedje zegt, is een waarheid als een koe. En ja hoor, ik weet best wel dat ik soms overdrijf. Dat is ook groter en meer, hoger en imposanter. Zeker. En toch vind ik dat van een andere orde. Het is meer dat in het kleine het grote verborgen zit. Kinderen hebben dat wel door. Zij bewonderen en zoeken fanatiek naar waterdiertjes en laten dat vol overgave aan de volwassenen zien. We moesten eens wat meer naar kinderen kijken. Onvoorwaardelijk enthousiast zijn en de waarde van kleine dingen in de natuur koesteren. Draaf ik door? Ja. Is het dan niet waar wat ik hierboven schrijf? Het is wel waar. Hang ik de filosoof uit? Soms. Eigenlijk geldt dit verhaaltje niet alleen voor de natuur. Het geldt voor vele activiteiten en onderwerpen in het leven. Er is zoveel gelatenheid en pessimisme. Dat moet veranderen in enthousiasme en positief zijn en blijven. Kijk naar de kinderen wanneer ze op hun buik met de kop in de sloot naar waterdiertjes zoeken. Een goed eerste deel van de zomer toegewenst.
Herman Woltjer, IVN Grootegast e.o.