Maria’s Mooie Mensen 36 “16

Duizeligheid, misselijkheid, futloosheid, haaruitval en vergeetachtigheid. En dan ook nog eens moeheid, slaapproblemen, stress en spanning, moeilijke stoelgang, opvliegers en depressie. Wie dit lijstje leest, bedenkt zich nog wel eens een kind op de wereld te zetten. Dit is namelijk het illustere geheel dat ontzwangeren heet. Na negen maanden je complete hormoonhuishouding op zijn kop te zetten, besluit je lichaam opeens dat het mooi is geweest en moet je met een klap weer terug op aarde komen. Vooral de laatste maanden van je zwangerschap ben je nog goed voor de gek gehouden met hormonen die ervoor zorgen dat je heerlijk in je vel zit en nog nooit zo ontspannen bent geweest. Een soort van constante high, zo’n wolk waar je op zweeft waar je keihard van afvalt als die permanente drugs in je lichaam het laten afweten. Nu die eerste pittige fase met mijn meisjes voorbij is en er dus weer tijd is om aan mezelf te gaan denken, laat mijn lichaam me keihard weten dat het klaar is met die hormonen. Er is een tijd van zwanger en de tijd erna. En die tijd erna, dáár zit ik nu middenin. Zo erg als het hierboven genoemde lijstje kan ik het niet noemen, maar ben ik moe: ja, absoluut; ben ik vergeetachtig: nogal en verlies ik haar: teveel. En zo komt het dat je vanaf een uur of zeven ’s avonds nog maar naar één ding verlangt en dat is je bed. Helaas zijn er altijd nog drie kinderen in hun eigen bed te werken, maar als dat eenmaal gelukt is, vechten manlief – ook die ontzwangert uiteraard mee - en ik vaak al binnen een kwartier tegen de slaap. En zo komt het ook dat je je autosleutels vergeet bij de peuterspeelzaal en dat je eindelijk weer eens in de supermarkt loopt zonder kinderen, maar geen idee meer hebt wat je nodig had en het daarvoor gemaakte lijstje ergens rondslingert waar je er niks aan hebt. En ja: die haren, pfff, laten we het daar maar niet over hebben. Wie ons doucheputje bekijkt na een douchebeurt van mij zou denken dat er niet veel over blijft. Mijn kapper merkte vrolijk op dat hij ook wel eens dames trof die hem huilend vroegen wanneer het op hield, maar dat ik er nog zo goed bij zat. Maar geloof me: van binnen huil ik tranen met tuiten. Genoeg met de drama echter, dat hebben we al gehad in de fase van de kraamtranen. Eén ding scheelt enorm nu dit niet de eerste maal is dat ik volop ontzwanger. Ik weet: alles komt goed. Er is straks een tijd dat ik niet als een oude vrouw uit mijn bed moet rollen, maar gewoon weer kwiek en fit aan de dag begin. En om dat een klein zetje te helpen, hebben manlief en ik besloten de kuilen die ontstaan zijn in ons matras na twee zwangerschappen maar eens gedag te zeggen en onszelf een heerlijk nieuw bed te gunnen. Iets breder ook zodat als het toch eens niet wil, we gerust met alle drie de kinderen in bed kunnen kruipen en gewoon wachten op betere tijden.