‘Wie laat de hond uit?’

Kijk, we hoeven er niet om heen te draaien, met dat natte weer zoals we nu al weken voorgeschoteld krijgen, is het niet per se een feest om de hond uit te laten. Een gokje om even snel erdoor te gaan zonder voorbereid te zijn, is nu geen goed idee. Een rondje zonder paraplu eindigt steevast weggedoken in de capuchon. De vraag ‘wie laat de hond uit?’ is er eentje die we elkaar amper durven stellen. Maar goed, meneer zelf heeft nergens last van en één grote troost is het dat we met dit hondenweer zelden iemand tegenkomen en het risico dat onze adhd-er per ongeluk iemand bespringt of de benen neemt, is nu nihil. Toen ik afgelopen week - diep weggedoken in de capuchon want toch weer verrast door zo’n vies miezerbuitje – in de verte al een dame met een jonge Cavalier aan zag komen, koos ik alvast voor de andere kant van de weg om te voorkomen dat mijn druktemaker haar druktemaker zou vinden en we in die miezerbui straks weer compleet met de riemen in de knoop zouden zitten. Van de andere kant van de weg riep ze me toch wat toe. Diep weggedoken in de capuchon, moest ik even tevoorschijn komen om te horen wat ze zei. ‘U heeft toch al wel geageerd hè?’, hoorde ik. In mijn gedachten groef ik naar ontwikkelingen in het dorp die ik wellicht gemist had en waartegen ik blijkbaar in actie moest komen. ‘Tegen dit weer’, riep ze boven de wind uit. ‘Wij hondenbezitters moeten ons sterk en gezamenlijk opstellen. Elke dag door die regen’, mopperde ze. Opgefleurd stapte ik die laatste meters naar huis stevig door. Het kon niet voorkomen dat ik alsnog verregend de deur opengooide. Opnieuw een dag dat het föhnen van mijn haar weinig nut had gehad. Of dat ik dit op zijn minst een tweede keer kon doen. Nou hoor ik van veel niet-hondenbezitters geregeld ‘moppers’ over onze viervoeters. En eerlijk is eerlijk, ook ik heb er een hekel aan als ik besprongen word door een niet aangelijnde wildebras, al ontgaat onze Nero mij ook heel soms. Misschien is een kleine ode aan de hondenbezitters ook op zijn plek. Want zijn wij niet de helden die inderdaad door weer of geen weer trouw hun rondjes lopen? Stiekem zijn wij vast gezonder dan allen die met dit weer blij constateren dat ze geen hond hebben en de dagen binnen doorbrengen. Maar wij, wij lopen door, werken gestaag aan onze fysieke gesteldheid. Ook mentaal schijnen wij beter in vorm te zijn met dank aan al die buitenlucht – moet je de stress van het totaal verregend binnenstappen en dan zo’n vieze hond te moeten drogen even niet meerekenen. Daarnaast zijn wij goed voor de sociale cohesie. We maken praatjes onderweg, laten onze honden spelen en zoals u dus leest, smeden wij samenwerkingen. Uiteraard heb ik ook even geageerd. Nog zonder resultaat overigens. Onze vaste weerman stuurde me slechts de voorspellingen van komende week toe met in het vooruitzicht: regen. Dus heb ik eerst manlief nog eens lief aangekeken: ‘wie laat de hond uit vandaag?’.