Over wonderlijke paardjes en amazones

Zelf heb ik helemaal niks met paarden. Ik vind ze zelfs ronduit eng. Dus toen ons oudste meisje als klein opdondertje begon te dromen van het paardrijden, was ik niet blij. Resoluut maakte ik er korte metten mee, tot ik zag hoe groot de droom was en me besefte dat haar dromen niet die van mij hoeven te zijn. Ze was nog maar zes toen ze vol verwachting een keertje ging mee rijden. Plompverloren werd ze erop gezet, hakken in de zij, teugel goed vast en rijden maar. Manlief en ik bekeken de les met argusogen en concludeerden: die gaat nooit weer. Maar dat deed ze dus wel en inmiddels zijn we vier jaren verder. Vier jaren waarin ik veel vaker dacht: die gaat nooit weer, maar ze bleef opstaan, opnieuw erop klimmen en proberen. Soms had ze lessen waarin ze niet verder kwam dan rondjes in het midden dralen, maar vaker had ze succesmomentjes. Ze leerden draven, galopperen en springt soms zelfs al over lage hindernissen. Ik kijk geregeld, niet altijd en niet altijd met evenveel plezier. Want bij het rijden hoort het vallen. En hoe vaak ik mezelf vertel dat ze ook bij voetbal geblesseerd kan raken en hoe vaak de gevallen meisjes weer lachend opstaan, als moeder word je daar niet blij van. Waar ik wel blij van word, is het gezicht van mijn dochter. Ze geniet nog elke week en er is nog altijd geen les dat die lach niet op haar gezicht zit. Nog altijd is het hard werken voor haar, maar ze is echt mijlen veel verder dan dat eerste jaar waarin het vaak uit haar tenen moest komen. Afgelopen weekend had ze een wedstrijd en we kunnen wel zeggen traditiegetrouw, koos ze niet voor de makkelijkste weg. Zij heeft namelijk haar hart verpand aan zo’n oud besje, een half circuspaardje met een geheel eigen wil. Die ene die andere amazones allemaal mijden voor zo’n wedstrijd omdat hij nog wel eens de kont tegen de krib kan gooien en zo zijn eigen nukken heeft. Dit wonderlijke paardje heeft een sterke voorkeur voor de billen van een ander paard en hij doet er veel aan om daar achter te lopen. Streng aanpakken en strak sturen is lastig, want door zijn hoge leeftijd is er weinig van zijn gebit over en is het bit niet altijd aangenaam. Oudste dochterlief echter accepteert alle afwijkingen en blijft loyaal aan haar liefde. De lessen waarin ze ontmoedigd eraf gegooid werd of niet tot rijden kwam omdat hij continu zijn eigen gang wilde gaan, heeft ze ver achter zich, maar hoge ogen gooien op een wedstrijd is toch een ander verhaal. Toch reed ze met verve, enthousiasme en ook gewoon trots. Want dit circuspaardje leek haar goed aan te voelen, was minder slordig naar haar zin en ze reed ook gewoon met onwijs veel plezier. Dat de score wat tegenviel, viel haar ondanks alles wat rauw op haar dak. Gelukkig keek ze na een chagrijnige middag toch weer uit naar de volgende les. Op wie ze wil rijden? Drie keer raden.