Wij moeten helemaal niks

Ieder heeft zo zijn manco’s; enige afwijking is mij ook niet vreemd. Zo praat ik het liefst het eerste uur van de dag niet, ga ik zelden de deur uit zonder dat mijn haren gewassen en geföhnd zijn en hou ik ervan elke middag een speculaasje in mijn cappuccino te dopen. Ik heb verder teveel jassen omdat je maar beter op elke weersomstandigheid voorbereid kan zijn en als ik moet koken, kan ik de verleiding niet weerstaan om in de tussentijd het huis op te ruimen, de mailbox te checken, de was te vouwen én een luisterboek aan te zetten, waardoor ik geregeld aangebrande gerechten op tafel zet. Wat ik heel erg lastig vind, zijn algemeen bedoelde tips, adviezen en oproepjes. Ik voel me dan altijd heel direct aangesproken. Wanneer het jeugdjournaal verkondigd dat kinderen meer moeten lezen, is het alsof er iemand uit die tv stapt en mij vraagt waarom míjn kinderen niet meer lezen. Krijg ik een noodkreet van de turnvereniging in de mail dat er geen penningmeester en voorzitter zijn, dan ga ik direct bedenken hoe ik in mijn eentje die twee functies zou kunnen vervullen. Als je het over manco’s hebt, dan is dit wel een heel onhandige. Toen de kinderen klein waren, worstelde ik nog veel meer met dit gegeven. Want kleine kinderen moeten niks, maar eigenlijk zoveel. Je moet ermee zingen, ze voorlezen, de fijne motoriek stimuleren, buiten spelen, fruit eten, helpen in de keuken zodat ze makkelijker groente eten, op vaste tijden slapen. Daarnaast moeten ze nog geregeld – of soms te vaak – schoon, ze moeten oefenen met letters, kleuren en wat al niet meer, maar ze moeten ook ontdekken, ontspannen en weer niet teveel schermtijd krijgen. Daarnaast moet een moeder ook nog eens zorgen dat het huis spik en span blijft, er wat zinnigs op tafel komt en er moet nog gewerkt worden. Alleen al het streven iedereen op tijd en op vaste tijden op bed te leggen, zorgde voor zoveel stress dat niemand in ons huis daarna ooit nog sliep. Het mooie met manco’s is wel: je kunt ze herkennen en ermee leren leven. Ik kreeg ooit namelijk de tip om het mijn zus te vertellen. Ik heb dus geen zus, maar stiekem huist er in mijn hart wel een zielsgenoot die mij heel goed advies kan geven. Als ik mijn zus vraag hoe andere moeders al deze ballen hoog houden, is ze daar heel duidelijk over: niet. Want wie in vredesnaam gaat dit nou waarmaken? En: waar groeien kinderen het meest van? Van liefde en aandacht, van een gezonde thuissituatie zonder een moeder in de stress. Dus tegenwoordig signaleer ik wel dat onze dames soms iets meer mogen lezen, dat hun handschrift te wensen overlaat en dat wij misschien wel erg vaak een koekje pakken in plaats van een snoeptomaat -hoezo snoep? Maar daar laat ik het bij. Het is nu vakantie en die begonnen ze met een bankhangdag. Eentje met veel te veel schermtijd en snoepjes binnen handbereik. We lieten de viool onaangeraakt, maakten ons niet druk om dat handschrift en aten opgewarmde restjes. En het was heerlijk.