week 2

Ik mag graag even lekker tv kijken. Daarbij heb ik voorkeur voor mensen die gevolgd worden, als ze naar het buitenland emigreren, als ze achter hun buitenlandse liefde aan reizen of als ze bijvoorbeeld een nieuw bedrijf opzetten. Dus toen het programma ‘buitenlandse bruiloft’ op de buis kwam, kon ik mijn hart ophalen. Mijn wederhelft stond iets minder te juichen, maar goed, de techniek staat voor niets, dus ik nam lekker alle afleveringen op. Na de drukte rond de feestdagen had ik afgelopen week even nergens zin in. ’s Avonds hingen we op de bank en verveeld van Boulevard en het nieuws, besloot ik eens tussen mijn opnames te neuzen. Een nieuwe verslaving was geboren. Ik zag bruidsparen trouwen over de hele wereld. Hoogtepunt wat mij betreft het verhaal van Haagse Maaike en Marokkaanse Abdel. Zij, op vakantie met haar moeder, spot Abdel achter de ijsjeskraam en vreet zich dus de rest van de vakantie lens in de koele versnaperingen. Op hét moment suprême, “sta ik daar met make-up en zelfs parfum op”, komt er een fanatiek lid van het animatieteam langs, wat de tortelduifjes uit elkaar haalt. Gelukkig vinden ze elkaar toch nog op de laatste dag van de vakantie en na maanden van skypen en chatten weer thuis, besluit zij haar Abdel op te zoeken. Haar moeder, die toch echt zelf de vakantie naar Marrakech boekte, is hier wat minder over te spreken. “Uiteindelijk maakt het niet uit of ze gelukkig is met Abdel in Marrakech of met Kareltje hier op de hoek”, verzucht ze. Desondanks weet ze een hoop bezwaren op te werpen. “Dit moet ook nog even vertellen”, weidt moeders voor de camera uit. “Ze had een vriendje in Almelo, maar dat ging uit omdat Maaike niet aan de cultuurverschillen tussen hun kon wennen. Nou als je het over cultuurverschillen hebt.” De voice-over vertelt vrolijk dat Maaike ondertussen helemaal thuis is in Marrakech. Beelden van Maaike die met een soort van niet elektrische kruimeldief het tapijt veegt onder de voeten van haar schoonouders, moeten dit illustreren. Na drie dagen in Marrakech wordt ze al door Abdel ten huwelijk gevraagd en twijfelt geen moment. “Eigenlijk had ik thuis al geen kansen meer, dus deze hou ik”, zegt ze over haar grote liefde. Hoewel ze Hollands is gebouwd en dus een vrij groot en grof lichaam heeft, spreekt ze over zichzelf als een prinsesje als ze gaat trouwen. “Ik wil alles, allemaal goud om, drie kaftans, een tiara en make-up.” Ook haar moeder wil ze in een kaftan hijsen, die voor de camera laat vallen bang te zijn dat er dan alleen maar een raampje voor de ogen in zit. Het mooie aan dit stel is, dat er telkens van alles tegenzit, maar het ze toch niet lijkt te deren. De bruiloft moet worden afgelast als twee neefjes van Abdel komen te overlijden, het feest wordt verzet, de locatie blijkt een bouwplaats, de Marokkaanse schoenen passen Hollandse Maaike niet, ze valt flauw en het verkeerde liedje wordt ingezet als ‘hun nummer’ op de bruiloft. En toch ergens tussen die grove Nederlandse vrouw met haar Haagse accent en die Marokkaanse jongen die zeker een kop kleiner is, schuilt blijkbaar echte liefde. Stralend vertrekken ze in een koetsje. De viezigheid op straat en luid toeterende scooters in het verkeer deert ze niet.