Winnaar Abel Tasman Art Prize belandt in Tasmaanse gevangenis
kleintje cultuur
“De kans om iets van de wereld te zien wilde ik niet aan mij voorbij laten gaan”
GROOTEGAST – De tijd om af te spreken met Jelrik Westra is beperkt. De 17-jarige student is net terug van zijn reis naar Tasmanië en staat op het punt om direct door te reizen naar een andere vakantiebestemming. Toch willen wij graag weten van de winnaar van Abel Tasman Art Prize (ATAP) hoe hij zijn tijd aan de andere kant van de wereld heeft beleefd. “Er zijn veel goede redenen om een gooi te doen naar het winnen van de ATAP”, stelt Jelrik vast. En dat terwijl hij als winnaar een nachtje heeft moeten doorbrengen in de gevangenis van Maria Island.
“Bestuurskunde ga ik studeren”, vertelt Jelrik als wij hem vragen naar zijn kunstzinnige achtergrond. “Dat heeft weinig met kunst te maken, al heb ik nog wel even met het idee gespeeld om naar de kunstacademie te gaan. Het trekt mij wel. Ik werk ook bij het Groninger Museum. Daar kwam ik als kind al graag en na het zien van een vacature bleek het ook nog eens perfect te combineren met mijn opleiding.” Dat hij zich dus inschreef voor de ATAP was niet heel vreemd. De prijs is bedoeld voor jongeren woonachtig of schoolgaand in het Westerkwartier. Als Grootegaster past Jelrik prima in dat plaatje. “Mijn vader (Hielke Westra red.) wees mij op deze wedstrijd. Ja, ik was direct enthousiast. Deze kans om iets van de wereld te zien wilde ik niet aan mij voorbij laten gaan. Zo’n kans moet je grijpen.” Al snel begon hij te brainstormen over het thema ‘Varen op jouw kompas’. “Dat begint met het opschrijven van ideeën”, duidt hij. “Ik kwam uit bij een prentenboek. Abel Tasman is bekend in deze regio. Niet alleen in Grootegast of het Westerkwartier, maar ook ver daarbuiten. Toch wordt er op school maar weinig aandacht aan besteed. En het is ook moeilijk, want hoe breng je zo’n verhaal over op jonge kinderen?” Jelrik herinnerde zich de verhalen die zijn moeder en grootmoeder vroeger vertelden. “Met een prentenboek op schoot”, vervolgt hij. “Veel van die verhalen ken ik nog steeds. Beelden en verhalen, het is een goede combinatie om veel te onthouden.” Voor het prentenboek dat hij inleverde bij de organisatie van ATAP heeft Jelrik alles zelf getekend, ontworpen en geschreven. “Daar ben ik twee maanden mee bezig geweest”, blikt hij terug. “Eerst heb ik een stijl ontworpen, die ik daarna digitaal heb uitgewerkt.” Het resultaat mag er zijn, een prachtig prentenboek over de wereldberoemde ontdekkingsreiziger uit Lutjegast. In het Nederlands én in het Engels, want inmiddels zijn er exemplaren verspreid aan beide kanten van de wereld. “Zelf heb ik twee exemplaren laten drukken”, meldt Jelrik. “Eentje voor de jury en eentje voor mezelf, om te bewaren. Nadat ik als winnaar uit de bus kwam heeft de gemeente Grootegast er 300 laten drukken. De helft daarvan is uitgedeeld in deze gemeente, de andere helft is mee gegaan naar Tasmanië.” Jelrik Westra won de juryprijs, welke hem het reisje ‘Down Under’ opleverde én de publieksprijs. “Welke mooier is?” Bescheiden lacht hij: “De juryprijs is de hoofdprijs, maar dat het publiek jouw werk ook waardeert is heel speciaal… Mag ik deze vraag overslaan?” Drie weken lang verbleef Jelrik Westra in Tasmanië waar hij verbleef in een gastgezin. “In Kingston”, duidt hij. “Daar wonen veel mensen met een Nederlandse achtergrond, zo ook mijn gastgezin. De regio is ook erg ‘Hollands’. Rookworsten, speculaas en klompen zijn er ‘gewoon’ te koop en dat is best leuk om te zien.” In Tasmanië werd een druk programma afgewerkt, waaronder museumbezoekjes en een nachtje op Maria Island. “Tasmanië heeft lang gefungeerd als gevangenis voor Groot-Brittannië. Dat zie je nog altijd terug. Zeker op Maria Island waar wij een nachtje in de gevangenis hebben gelogeerd. Zo konden we de volgende dag het eiland bekijken, inclusief de wombats en de wallaby’s.” Memorabel was ook zeker het bootreisje naar Bruny Island. “In het begin niet héél bijzonder, later zie je pinguïns en zeehonden op en rondom het eiland. Een fantastisch gezicht.” Abel Tasman is aanwezig in Tasmanië, vertelt Jelrik. “Logisch natuurlijk, want het is de ontdekker en naamgever van hun land. Ik heb daar ook voorgelezen op scholen en het sloeg aan. De meeste kinderen weten wie Abel Tasman is en ook het boek en het verhaal zijn goed ontvangen. Maar goed, het dan ook een avontuurlijk verhaal.” De positieve indrukken ten spijt zou Jelrik niet weer meedoen met de ATAP. “Maar dat komt omdat ik al eens heb gewonnen, op reis ben geweest en ik vind dat dit doorgegeven moet worden. Mijn beurt is geweest. Het is nu aan iemand anders om deze prijs te winnen en de kans te grijpen om iets van de wereld te zien.”
GROOTEGAST – De tijd om af te spreken met Jelrik Westra is beperkt. De 17-jarige student is net terug van zijn reis naar Tasmanië en staat op het punt om direct door te reizen naar een andere vakantiebestemming. Toch willen wij graag weten van de winnaar van Abel Tasman Art Prize (ATAP) hoe hij zijn tijd aan de andere kant van de wereld heeft beleefd. “Er zijn veel goede redenen om een gooi te doen naar het winnen van de ATAP”, stelt Jelrik vast. En dat terwijl hij als winnaar een nachtje heeft moeten doorbrengen in de gevangenis van Maria Island.
“Bestuurskunde ga ik studeren”, vertelt Jelrik als wij hem vragen naar zijn kunstzinnige achtergrond. “Dat heeft weinig met kunst te maken, al heb ik nog wel even met het idee gespeeld om naar de kunstacademie te gaan. Het trekt mij wel. Ik werk ook bij het Groninger Museum. Daar kwam ik als kind al graag en na het zien van een vacature bleek het ook nog eens perfect te combineren met mijn opleiding.” Dat hij zich dus inschreef voor de ATAP was niet heel vreemd. De prijs is bedoeld voor jongeren woonachtig of schoolgaand in het Westerkwartier. Als Grootegaster past Jelrik prima in dat plaatje. “Mijn vader (Hielke Westra red.) wees mij op deze wedstrijd. Ja, ik was direct enthousiast. Deze kans om iets van de wereld te zien wilde ik niet aan mij voorbij laten gaan. Zo’n kans moet je grijpen.” Al snel begon hij te brainstormen over het thema ‘Varen op jouw kompas’. “Dat begint met het opschrijven van ideeën”, duidt hij. “Ik kwam uit bij een prentenboek. Abel Tasman is bekend in deze regio. Niet alleen in Grootegast of het Westerkwartier, maar ook ver daarbuiten. Toch wordt er op school maar weinig aandacht aan besteed. En het is ook moeilijk, want hoe breng je zo’n verhaal over op jonge kinderen?” Jelrik herinnerde zich de verhalen die zijn moeder en grootmoeder vroeger vertelden. “Met een prentenboek op schoot”, vervolgt hij. “Veel van die verhalen ken ik nog steeds. Beelden en verhalen, het is een goede combinatie om veel te onthouden.” Voor het prentenboek dat hij inleverde bij de organisatie van ATAP heeft Jelrik alles zelf getekend, ontworpen en geschreven. “Daar ben ik twee maanden mee bezig geweest”, blikt hij terug. “Eerst heb ik een stijl ontworpen, die ik daarna digitaal heb uitgewerkt.” Het resultaat mag er zijn, een prachtig prentenboek over de wereldberoemde ontdekkingsreiziger uit Lutjegast. In het Nederlands én in het Engels, want inmiddels zijn er exemplaren verspreid aan beide kanten van de wereld. “Zelf heb ik twee exemplaren laten drukken”, meldt Jelrik. “Eentje voor de jury en eentje voor mezelf, om te bewaren. Nadat ik als winnaar uit de bus kwam heeft de gemeente Grootegast er 300 laten drukken. De helft daarvan is uitgedeeld in deze gemeente, de andere helft is mee gegaan naar Tasmanië.” Jelrik Westra won de juryprijs, welke hem het reisje ‘Down Under’ opleverde én de publieksprijs. “Welke mooier is?” Bescheiden lacht hij: “De juryprijs is de hoofdprijs, maar dat het publiek jouw werk ook waardeert is heel speciaal… Mag ik deze vraag overslaan?” Drie weken lang verbleef Jelrik Westra in Tasmanië waar hij verbleef in een gastgezin. “In Kingston”, duidt hij. “Daar wonen veel mensen met een Nederlandse achtergrond, zo ook mijn gastgezin. De regio is ook erg ‘Hollands’. Rookworsten, speculaas en klompen zijn er ‘gewoon’ te koop en dat is best leuk om te zien.” In Tasmanië werd een druk programma afgewerkt, waaronder museumbezoekjes en een nachtje op Maria Island. “Tasmanië heeft lang gefungeerd als gevangenis voor Groot-Brittannië. Dat zie je nog altijd terug. Zeker op Maria Island waar wij een nachtje in de gevangenis hebben gelogeerd. Zo konden we de volgende dag het eiland bekijken, inclusief de wombats en de wallaby’s.” Memorabel was ook zeker het bootreisje naar Bruny Island. “In het begin niet héél bijzonder, later zie je pinguïns en zeehonden op en rondom het eiland. Een fantastisch gezicht.” Abel Tasman is aanwezig in Tasmanië, vertelt Jelrik. “Logisch natuurlijk, want het is de ontdekker en naamgever van hun land. Ik heb daar ook voorgelezen op scholen en het sloeg aan. De meeste kinderen weten wie Abel Tasman is en ook het boek en het verhaal zijn goed ontvangen. Maar goed, het dan ook een avontuurlijk verhaal.” De positieve indrukken ten spijt zou Jelrik niet weer meedoen met de ATAP. “Maar dat komt omdat ik al eens heb gewonnen, op reis ben geweest en ik vind dat dit doorgegeven moet worden. Mijn beurt is geweest. Het is nu aan iemand anders om deze prijs te winnen en de kans te grijpen om iets van de wereld te zien.”