Zuidhornse stopt na 10 jaar topvolleybal
Sport
Diepe buiging voor Dienke Miedema
ZUIDHORN - De ACLO-hal op het Zernikecomplex in Groningen zat vorige week afgeladen vol. Na 10 jaar volleybal op hoog niveau was het de laatste thuiswedstrijd voor de 25 jarige volleybalster Dienke Miedema voor haar club Donitas. En waarschijnlijk van haar carrière.
Nog één keer alle vaste rituelen. Nog één keer de rit naar Groningen, de auto parkeren, omkleden. Nog één keer de bespreking en nog één keer een wedstrijd voor eigen publiek. Voor vrienden, voor buren, familie, haar aanstaande man en gewoon voor liefhebbers van volleybal. Liefhebbers van een gedreven sporter met een meer dan goede pass en een ongelofelijke sprongkracht en passie. Waar een kleine vrouw groot in kan zijn. Een sporter die elke coach graag in zijn team wil hebben. Het is genoeg geweest. De reizen door het hele land, de lange trainingen. Vaak zaterdags laat thuis. De combinatie van werk en privéleven werden steeds zwaarder. Uren dubben gingen er aan vooraf. Want Dienke is volleybal. Het spel. Het euforische gevoel na een overwinning. De gezelligheid met de meiden. Ze wil het niet missen. Maar eigenlijk wist ze het al een tijdje en langzaam begon de keuze gestalte te krijgen. De tijd is gekomen. Alles er uit gehaald wat er in zit. Speelde zelfs een jaar op het allerhoogste niveau bij Lycurgus, maar daar speelde vooral een ernstige scheenbeenblessure haar parten. Meer dan duizend trainingsuren. Tien duizenden kilometers door het land. De sympathieke lach maakte na de wedstrijd even plaats voor dikke tranen. Afscheid nemen bestaat niet, wil Marco Borsato ons doen laten geloven, maar toen even wel. Een diepe buiging voor Dienke. Gewoon omdat ze het verdient. De ACLO-hal zal op zaterdagavond nooit meer het zelfde zijn.
Henny Woldman (coach) Dienke is altijd een vaste waarde voor het team geweest. Niet op de voorgrond aanwezig, maar vormde wel de basis voor goed spel binnen de lijnen. Achterin was zij de ‘stofzuiger’ van het team en serverend vaak een plaag voor de tegenstander. Aanvallend viel ze op door slimme en goed geplaatste ballen, waarmee ze voor het team op belangrijke momenten punten kon pakken. Ik heb altijd genoten van haar spel.
Anoek Haan (teamgenoot Donitas Dames 1)
Wat zullen we Dienke missen! Zowel binnen als buiten het veld was Dienke een betrouwbare, integere teamspeelster op wie je kunt rekenen. Een beetje zoals het fundament van een huis: niet altijd voor de buitenwereld opvallend, mede ook vanwege haar eigen bescheidenheid (wat haar overigens nog meer siert), maar voor ons des te opvallend en onmisbaar: iemand waar het team op kon verder bouwen. Een moeilijk geplaatste bal? Dienke stofzuigert hem van de vloer. Met twee man passen? Draait Dienke haar hand niet voor om hoor, ze staat er wel! Wat heerlijk om zo’n speelster in het veld naast je te hebben staan. Zelfs zonder woorden wist ik precies welke ballen Dienke had en één blik was dan genoeg. Een onmogelijke bal oplossen? Dienke scoort hem wel behendig via de handjes. Hard scoren kon ze ook wel hoor en rommelballen oplossen vond ze ook niet altijd leuk, maar dit voerde ze wel met klasse uit op de sierlijke manier zoals alleen Dienke kan. Haar oplossend vermogen was van grotere waarde dan ze zelf soms doorhad. Wat een lieve topper en wat gaan we d’r missen.
ZUIDHORN - De ACLO-hal op het Zernikecomplex in Groningen zat vorige week afgeladen vol. Na 10 jaar volleybal op hoog niveau was het de laatste thuiswedstrijd voor de 25 jarige volleybalster Dienke Miedema voor haar club Donitas. En waarschijnlijk van haar carrière.
Nog één keer alle vaste rituelen. Nog één keer de rit naar Groningen, de auto parkeren, omkleden. Nog één keer de bespreking en nog één keer een wedstrijd voor eigen publiek. Voor vrienden, voor buren, familie, haar aanstaande man en gewoon voor liefhebbers van volleybal. Liefhebbers van een gedreven sporter met een meer dan goede pass en een ongelofelijke sprongkracht en passie. Waar een kleine vrouw groot in kan zijn. Een sporter die elke coach graag in zijn team wil hebben. Het is genoeg geweest. De reizen door het hele land, de lange trainingen. Vaak zaterdags laat thuis. De combinatie van werk en privéleven werden steeds zwaarder. Uren dubben gingen er aan vooraf. Want Dienke is volleybal. Het spel. Het euforische gevoel na een overwinning. De gezelligheid met de meiden. Ze wil het niet missen. Maar eigenlijk wist ze het al een tijdje en langzaam begon de keuze gestalte te krijgen. De tijd is gekomen. Alles er uit gehaald wat er in zit. Speelde zelfs een jaar op het allerhoogste niveau bij Lycurgus, maar daar speelde vooral een ernstige scheenbeenblessure haar parten. Meer dan duizend trainingsuren. Tien duizenden kilometers door het land. De sympathieke lach maakte na de wedstrijd even plaats voor dikke tranen. Afscheid nemen bestaat niet, wil Marco Borsato ons doen laten geloven, maar toen even wel. Een diepe buiging voor Dienke. Gewoon omdat ze het verdient. De ACLO-hal zal op zaterdagavond nooit meer het zelfde zijn.
Henny Woldman (coach) Dienke is altijd een vaste waarde voor het team geweest. Niet op de voorgrond aanwezig, maar vormde wel de basis voor goed spel binnen de lijnen. Achterin was zij de ‘stofzuiger’ van het team en serverend vaak een plaag voor de tegenstander. Aanvallend viel ze op door slimme en goed geplaatste ballen, waarmee ze voor het team op belangrijke momenten punten kon pakken. Ik heb altijd genoten van haar spel.
Anoek Haan (teamgenoot Donitas Dames 1)
Wat zullen we Dienke missen! Zowel binnen als buiten het veld was Dienke een betrouwbare, integere teamspeelster op wie je kunt rekenen. Een beetje zoals het fundament van een huis: niet altijd voor de buitenwereld opvallend, mede ook vanwege haar eigen bescheidenheid (wat haar overigens nog meer siert), maar voor ons des te opvallend en onmisbaar: iemand waar het team op kon verder bouwen. Een moeilijk geplaatste bal? Dienke stofzuigert hem van de vloer. Met twee man passen? Draait Dienke haar hand niet voor om hoor, ze staat er wel! Wat heerlijk om zo’n speelster in het veld naast je te hebben staan. Zelfs zonder woorden wist ik precies welke ballen Dienke had en één blik was dan genoeg. Een onmogelijke bal oplossen? Dienke scoort hem wel behendig via de handjes. Hard scoren kon ze ook wel hoor en rommelballen oplossen vond ze ook niet altijd leuk, maar dit voerde ze wel met klasse uit op de sierlijke manier zoals alleen Dienke kan. Haar oplossend vermogen was van grotere waarde dan ze zelf soms doorhad. Wat een lieve topper en wat gaan we d’r missen.