Zusjes Mariët en Rianne van de Helm zien uit naar Criterium Noordhorn
“Wij moeten nog veel leren, maar proberen keihard te fietsen”
NIEHOVE - Twee meiden; de één, Mariët (22) met korte donkerblonde krullen, de ander, Rianne (19) met middellang hoogblond haar in een paardenstaart. Zusjes. Rianne studeert sport, gezondheid en management aan de Hanze hogeschool in Groningen, Mariët is zojuist afgestudeerd aan het Van Hall in Leeuwarden en weet alles over voedingsmiddelen en technologie. Twee totaal verschillende meiden.
Daar waar Rianne zo enthousiast is dat ze het liefst de antwoorden ook voor zusje geeft, is Mariët juist het toonbeeld van kalmte en ingetogenheid. Wat ze gemeen hebben, is een mooie en aanstekelijke lach. En ze doen beiden aan wielrennen. Dan hebben we de overeenkomsten zo op het eerste gezicht ook wel benoemd. Het is de vooravond van de Ronde van Noordhorn en de dames uit Niehove zijn ook van de partij. Wielrennen doen ze nog niet zo lang en ze zijn dan ook tevreden wanneer ze de ronde uitrijden. Hoewel de ondeugende glimlach op het gezicht van Rianne verraadt dat ze eigenlijk heel stiekem wel meer zou willen. Ze houdt zich op de vlakte. “Ik kan mezelf wel opzadelen met een enorme druk, maar daar heb ik ook geen zin in. Natuurlijk loop ik wel met wat plannetjes in mijn hoofd rond, maar we gaan het wel zien.”
De wielercarrière van de meiden is geboren tijdens de fietstocht Noorderrondrit. De zusjes vertegenwoordigden daar mannen van WTC Grijpskerk. Mariët kan het zich nog goed herinneren: “Dat was eigenlijk de aanleiding waarvoor we zijn gevraagd door Rudi Groendal tijdens ‘trekkertrekfeest’ in Niezijl. De zusjes schateren het uit. “Het is echt waar. Mijn vader was daar en die liep Groendal (schaats- en wielercoach) tegen het lijf”. Van het één kwam het ander. Het was de schaatscoach niet ontgaan dat de meiden nogal hard op de pedalen trapten dus tussen al het motorisch geweld nodigde hij de dames uit om eens bij zijn ploeg te komen fietsen. Zij sloegen deze invitatie niet af en bleken ook daar best heel hard te kunnen fietsen. “Ik had ooit een oude racefiets,” vertelt Rianne. “Via een familielid kreeg ik een fiets en ik vond dat wel erg leuk. Uiteindelijk zijn we beide gaan fietsen, nadat we een goede fiets gekocht hebben.” Dat was het startschot voor het serieuzere werk. Tenminste, voor Mariët. Rianne raakte geblesseerd en startte haar carrière pas een half jaar later. De Niehoofsters fietsen dan bij de vrouwen van Grijpskerk, maar dat ging al gauw niet hard genoeg meer. Dus sluiten ze maar aan bij de mannen waar ze met hun gebleken conditie als een paard niet misstaan. Niet zo verwonderlijk. “We doen thuis ook nog wel eens wat op de boerderij,” is een deel van de verklaring. De meiden draaien hun hand niet om mee te helpen met melken, kuilen, kalfjes voeren en de kuilbult dicht te rijden met de trekker. En als er hulp nodig is met het hooien doen ze vrolijk mee. We hebben hier te maken met de kracht van onvervalste boerenmeiden die bovendien altijd hebben gesport. “Zwemmen en schaatsen waren onze hobby’s,” vertelt Rianne. En nu dus wielrennen. Het talent van de meiden bleef ook in Grijpskerk niet onopgemerkt. Sinds twee jaar rijden de zusjes voor de Ronald Mc Donald wielerploeg. Beiden zijn gedreven het beste uit zichzelf te halen. En daar laat Mariët het bij. Rianne heeft meer dromen en hoopt diep in haar hart op meer. De opvolgster van Marianne Vos misschien? De ondeugende lach is terug: “Dat ga ik niet zeggen, maar ik heb wel ambities en waar dat eindigt, zullen we wel zien. Eerst in Noordhorn maar eens goed rijden.” Het gesprek dwaalt wat af, maar wordt steeds gezelliger. Het gaat over schuurfeesten, over stappen en natuurlijk over jongens. Onderwerpen die niets met wielrennen te maken hebben, maar wel alles met karakters. Spontane, harde werkers die ook houden van plezier en een lolletje. Alleen al daarom een aanwinst voor het wielerpeloton.
