Maria’s Mooie Mensen 2”16

Marktplaats. Sinds onze laatste zolderopruiming was ik er compleet van genezen. Destijds troffen we een oude dame die een papegaai kwam halen. Niet zo’n gevederd dier in een kooi, maar zo’n hulpmiddel waar zij – zoals ze heel duidelijk maakte aan de telefoon – wel veel belang bij had. Zoveel zelfs dat ze vond dat mijn man het ding maar even moest brengen. Dat ging dus niet gebeuren en uiteindelijk scheurde ze toch maar zelf naar ons huis om het ding te halen. De auto werd overdwars over zowel onze als de geschakelde oprit van de buren geparkeerd en in plaats van de afgesproken 15 euro bracht ze slechts een tientje mee. De rest zou ze later wel in de bus gooien – uiteraard nooit gebeurd. Na haar volgde nog een illuster duo dat een hoge kast kwam halen. Zij waren het type ‘viswijf’ – veel lawaai, vrij fors, vrij imponerend; hun auto het type sedan – juist: met minimale kofferbak. Of de kast niet op de achterbank kon. Ik vond het allemaal prima, als ze maar weer weg zouden gaan. Een half uur later zwaaide ik ze uit, deed de deur op slot en de gordijnen dicht. Eerst had ik mogen aanschouwen hoe de ene zonder schroevendraaier of iets dergelijks zo met haar blote handen de kast uit elkaar trok en hoe de ander vervolgens alles op de achterbank propte en ondertussen gaten maakte in de leren bekleding. Ik dacht maar één ding: als ze maar niet terug komen. Ik was genezen en wel jarenlang. Maar goed, toen kwam er opeens een tweeling aan en bleek de met liefde uitgezocht en veel te dure kinderwagen totaal onbruikbaar. Verkopen leek de enige juiste optie en daar gingen we dus weer Marktplaats op. Al snel was ik er helemaal klaar mee. Onze prachtige wagen, altijd met veel plezier gebruikt en echt niet op bezuinigd, had nieuw een dikke 1500 euro gekost, maar kon alleen maar rekenen op biedingen van 500 euro. ‘Dan haal ik hem direct op’ vermelden velen ten overvloede erbij; ja, voor dat geld zou ik als ik hun was ook direct in de auto stappen. Een crosstrainer, door mij gehaat en verguisd en een enorme sta-in-de-weg, moest er ook aan geloven. De biedingen hierop waren wel redelijk van prijs, maar bleken van het type ‘voor de fun’, want op onze mailtjes dat ze het apparaat mochten komen halen, werd tot drie keer aan toe nooit gehoor gegeven. Toen er dan eindelijk een redelijk bieding voor de kinderwagen in zat, twijfelde ik geen moment: weg met dat ding en een einde aan deze lijdensweg. Manlief sprak opgetogen over eindelijk ruimte op de dag van afspraak, ik vroeg mezelf alleen maar af of men toch niet liever voor onze nieuwe grote televisie kwam die op de foto’s van de kinderwagen duidelijk te zien was. Ietwat huiverig opende ik de deur dan ook op het moment-suprème maar dit keer geen pinnige oude dame, viswijven of dieven; twee jongedames die als twee druppels water op elkaar leken stapten binnen. Deze eeneiige meisjestweeling was verrukt van de wagen, betaalde een goede prijs en gaven me en-passant nog tips hoe ik straks met mijn eigen eeneiige meisjestweeling om moest gaan. Van weeromstuit vergat ik mijn Marktplaats afschuw, hielp ze ondanks mijn buik die met zijn twintig weken zwangerschap al net zo dik is als met de 32 weken van één van de jongedames het gevaarte in haar autootje te proppen en zwaaide ze blij uit. Het voelde bijna als een goede daad en het leverde nog een mooi bedrag op ook.