Noordhorner supervrijwilliger en ‘oud papierman’ Harko overleden: ‘Hij was zijn gewicht in goud waard’

NOORDHORN - De supervrijwilliger uit Noordhorn is niet meer onder ons. Harko Bijma, beter bekend als Harko, zakte afgelopen woensdag, een dag na zijn 91e verjaardag op straat in elkaar. Bezig aan zijn dagelijkse ochtendrondje, wat ook zijn allerlaatste werd, want reanimatie mocht niet meer baten. Noordhorn verliest een legende. De laatste jaren was Harko met gedwongen pensioen omdat zijn gezondheid hem langzaam maar zeker in de steek liet.

Iedereen in Noordhorn heeft het erover. Want wie kent hem niet.? De man van het oud papier. Sinds begin jaren zeventig altijd in de weer met zijn fiets en het karretje. Oud papier halen voor OBS de Molshoop. Het begint in het klein met wat dozen papier in zijn schuurtje, maar al snel werd er een schuurtje bijgebouwd die beide vaak tot aan de nok vol stonden met papier. Tot de brandweer er lucht van kreeg. De hobby was inmiddels uitgelopen tot een bedrijfstak waar Harko met grote precisie aan het roer stond. De bekende Noordhorner kreeg het met hulp van o.a. de school voor elkaar dat er een enorme container bij de school geplaatst werd waar Harko hoogstpersoonlijk de chef van werd. Op 16 april 2013 wordt Harko landelijk nieuws als hij 80 jaar wordt en zelfs Hart van Nederland naar basisschool De Molshoop afreist. De oud-papierman is dan ruim 30 jaar in de weer en haalt duizenden kilo’s papier op. In één jaar levert dat zelfs 21 volle containers op wat behoorlijk wat geld oplevert. Ook de burgemeester is aanwezig om Harko in het zonnetje te zetten en de jarige heeft zelf ook cadeau voor de kinderen. Van het verkochte oud papier krijgen ze allemaal een fonkelnieuwe laptop.

‘Harko zal echt gemist worden,’ is de conclusie van Klaas de Vries, eigenaar van de gelijknamige rijwielhandel in Noordhorn. ‘Hij kwam hier iedere dag. Bijna ook altijd op een vaste tijd. Maakte even een praatje, maar ging vooral zijn eigen gang. Hij wist waar ik het papier neerlegde en deed zijn ding. Overal had Harko zijn adresjes en hij kwam ook bij bijna alle bedrijven. Hier een kopje soep, daar een koffie of een borrelhapje. Ik heb één keer zo gelachen toen het heel hard waaide. Hij liep met een enorm stuk karton onder de arm waar ik zojuist een fiets uit had gehaald. Hij werd met karton en al zo de kruising op geblazen. Zijn gezicht. Ik zal het nooit vergeten, net als Harko. Hij was zijn gewicht in goud waard en heeft heel erg veel betekend voor het dorp en speciaal voor de kinderen van de Molshoop.’

‘Ik ben dinsdags nog op zijn verjaardag geweest en woensdag kreeg ik te horen dat Harko er niet meer was’

Het zullen de komende tijd aparte zaterdagochtenden worden voor Hilda Moes en haar man Johan. Al bijna tien jaar staat Harko en ’s ochtends om 9:00 uur op de stoep voor koffie en bakje eieren van onze eigen kippen. En soms nog eerder. Dat is in de loop van de jaren een traditie geworden, eerst op de fiets en later met de rollator.’ blikt Hilda een beetje weemoedig terug. Als ik aan het werk was dronk hij koffie met Johan, mijn man. Op een andere dag was lastig, want hij had zo zijn eigen ritme en daar week hij het liefst niet zoveel vanaf. Ik ken hem vooral als een heel positieve man die veel belangstelling had voor alles en iedereen. Als je elkaar in al die jaren zo regelmatig ziet bouw je natuurlijk een band op. Ik ben dinsdags nog op zijn verjaardag geweest en woensdag kreeg ik te horen dat Harko er niet meer was. Onze zaterdagen zullen niet meer het zelfde zijn. Wij en ook onze kinderen zullen hem missen.’

Harko, vroeger een fervent supporter van de vv Zuidhorn (‘behalve als het regent’) was op de bewuste woensdagochtend in alle vroegte bezig aan wat zijn laatste ronde werd. Onderweg naar de groentewinkel waar hij dagelijks een bezoekje bracht. Eigenaar Arjan Kamphuis kent Harko zijn hele leven: ‘Hij kwam vroeger al bij ons thuis. Dan stond zijn karretje daar en laadde hij het oud papier in. Het was ook een vaste kreet bij ons in huis: ‘Doe dat even in de doos voor Harko.’ Het meest bijzondere aan hem vond ik dat hij eigenlijk een verbindende factor werd in het dorp. In die tijd was er best een grote tweespalt tussen ‘gereformeerden’, waar ik bij hoorde en ‘openbaren’. Het oud papier dat hij ophaalde was voor de openbare school. Maar hij kwam bij iedereen. Ook de meest gereformeerde mensen bewaarden het papier voor Harko en zo bracht hij zonder het te weten het dorp eigenlijk dichter bij elkaar. Wat ik het meest ga missen? Hij kwam iedere dag in de winkel met zijn rollator. Dat zal ik alleen al missen. De ene dag kocht hij een pakje Wilhelmina pepermunten, de andere dag een Zeeuwse cake. Dan liep hij naar de deur en sloot altijd af op dezelfde manier: ‘het beste maar weer.’’