Plaats: Avalon Zuidhorn
Tijdstip: 16.00 uur
Ietwat gehaast draait de Ongenode Gast afgelopen vrijdag de doodlopende weg langs het Van Starkenborghkanaal op. Als genodigde voor een speciale ‘Bo-borrel’ ter ere van het afscheid van jongerenwerker Patrick Wijninga, is het zaak niet te laat binnen te stappen.
Gewapend met slechts twee prangende vragen wordt het tijd binnen de boel te gaan verkennen. De vaste waarden blijken aanwezig: Patrick zelf, Bart Brandts Buys en Harrie Rook. Hoewel ze inmiddels niet meer hun werkplek in Avalon hebben, is het nog altijd niet meer dan logisch dan hier binnen te stappen en deze heren te ontwaren. Ook aanwezig: burgemeester Bert Swart. Weer heerlijk ontspannen na een uitje met het college op de hei eerder die week en zeer geïnteresseerd in de twee vragen waarmee de Ongenode Gast de aanwezigen bestookt: “hoe zou jij Patrick typeren?” en “kunnen we wel zonder Patrick?”. Zelf weet Swart het wel: “uiteindelijk kunnen we zonder iedereen”, is zijn diplomatieke antwoord. Ook zonder deze Patrick die hij “aimabel en toegankelijk noemt”. Johan van Hijum, beheerder van Avalon vult hem aan met “spontaan, creatief en enthousiast”. Het wordt een ware lofzang deze middag, zoveel is duidelijk. Overigens heeft hij nog wel moeite Patrick en Avalon los van elkaar te zien: “Patrick is zo verweven met Avalon; je kunt het bijna vastgeroest noemen”, lacht hij.Inmiddels wordt het wat voller in het jongerencentrum. Collega’s Douwe van der Leij, Sandra ter Veen, Loes Lestestuiver, Janet Postema, Chiel Dekker, Elly Faber en Loes Jansen zijn allemaal aanwezig. Verder druppelen familie, schoonfamilie en een klein groepje goede bekenden binnen. Vrouwlief Marieke gaat rond met de schalen vol hapjes, terwijl dochters Arwen en Eden zich weer helemaal thuis voelen in het Jongerencentrum. Hoewel er gelachen wordt en het gezellig is, beseft ook iedereen zich maar al te goed dat hier na elf jaar een tijdperk wordt afgesloten. “Ik bedacht me ook ineens dat ik zelf hier ook misschien wel nooit weer kom”, beaamt Marieke. “Maar het is absoluut niet dat Patrick in een zwart gat valt, hoor”, haast ze zich ook te vertellen. “Tuurlijk was het best een moeilijk besluit om dit werk op te zeggen, maar als de werkzaamheden zo anders blijken dan een jaar geleden en je daarin niet meer gelukkig bent, dan is dit de juiste keuze. Wij proberen het negatieve om te draaien en er niet meer zo mee bezig te zijn dat Patrick zijn baan verliest, maar het te zien als een kans om te bedenken wat hij echt wil. En wie krijgt die kans nou op deze leeftijd?” Het immer positieve, zoals zij haar man typeert, is klaarblijkelijk iets wat ze overgenomen heeft. Vader Ferry hoort het bedachtzaam aan. Mocht het een verrassing zijn dat zijn zoon besloot te stoppen als jongerenwerker, een verrassing dat hij er ooit aan begon, was het zeker. “Dat had ik nooit verwacht”, lacht hij. “Waar ik hem straks wel zie werken? Ik denk in de theatersfeer.” De tijd zal het leren, evenals het antwoord op de vraag hoe Zuidhorn en SWgZ zonder Patrick moet. Dat het lastig wordt, blijkt wel uit de woorden van beste vriend Bart, die Patrick als geen ander kan typeren. “Waar 90% zou ophouden en zou zeggen ‘dat kan niet’, dáár begint Patrick pas en bedenkt hij altijd weer betere en mooiere dingen. Kijk maar naar Kanaalpop, wat hij echt niet in zijn eentje heeft gedaan, maar hij is wél de reden dat het er zo uitzag als het deed.” Inmiddels loop ik weer tegen Bert Swart aan, die me geïnteresseerd nog eens vraagt naar wat iedereen geantwoord heeft. En nadat ik alle typeringen van muzikaal tot aan talentvol, van ongrijpbaar tot aan toegankelijk, ondernemend en sociaal heb opgesomd wordt het tijd voor de officiële speeches. Swart steelt de show mét, niet geheel toevallig, alle typeringen van Patrick die ik zo trouw heb verzameld. “En dat zonder boekje”, lacht hij ook nog eens. Compleet overschaduwd echter wordt zijn speech door de tranen van Loes Jansen, als zij Patrick een prachttoekomst wenst. De tranen die we allemaal misschien wel een beetje voelen. Tijd om het feestje – is het een feestje? – te verlaten, maar niet zonder op mijn beurt ook een paar woorden van Bert Swart te lenen: “Patrick is ook reeël, reëel genoeg om te beseffen dat het tijd is om afscheid te nemen als je niet meer gelukkig bent in wat je doet.” Een prachtig besluit van een prachtige carrière en misschien wel de beste les die hij jongeren als jongerenwerker mee kan geven.
