Maria’s Mooie Mensen week 42 “15

Het wordt een vies praatje deze week. Woorden als plas en poep vlogen eerder niet bepaald veel bij ons over tafel thuis. Manlief hoefde spontaan zijn eten niet meer als hij onder het wegstouwen van mijn kostjes deze woorden hoorde vallen. Demonstratief schoof hij zijn bord weg als ik ook maar een grapje in die richting maakte. Inmiddels houden we ons net als elke andere ouder wel fanatiek bezig met deze begrippen. Het is namelijk tijd voor potjestraining in huize Wijnands en dat is een sport op zich. Ik had als goede voornemen mezelf toegezegd nooit een potje te kopen en dochterlief gewoon direct op de wc te zetten, maar dat voornemen stamde uit dezelfde tijd als die waarin de woorden plas en poep niet op tafel lagen en is dus inmiddels achterhaald. Een schamele poging met opstapje en opzetbril sneuvelde, omdat dochterlief het opstapje tien keer mooier vond dan de bril en dus daar niet vanaf te slaan was. Die bril echter, dáár zat ze zelden op. Geproefd aan de eventuele zindelijkheid besloot ik door te zetten op de weg richting een luierloos bestaan. Een speurtocht op internet leerde me al snel dat een potje niet zomaar een potje is. Van ergo dynamische designs tot aan complete mini-wc’s inclusief toiletrolhouder; de keuze is absoluut reuze. Mijn oog viel op een uiteraard veel te duur potje mét muziek erin. Voor mijn muziekminnend meisje moest dat toch wel geweldig zijn. Als zij een plas doet, dan klinkt er spontaan applaus gevolgd door muziek. Het potje maakte een mooie reis naar Italië alwaar manlief en ik eens goed de tijd hadden consequent dochterlief op het potje te zetten. En dat ging dan ook prima. We hebben tig foto’s liggen van mevrouw zitten op de pot; snoepjes etend, boekjes lezend en in de handen klappend. Op alle plaatjes een stralend gezichtje, maar die pot bleef maar leeg. Het muziekje, de troef die mama dacht in handen te hebben, was al snel ontdekt. Mevrouw had al wel door dat ze niet per se in die pot hoefde te plassen, maar dat ze ook gewoon met haar voet erin kon stappen om het geluid af te laten gaan. De pot reisde weer mee naar Nederland en even bleef hij ongebruikt. Totdat mevrouw opeens onder het eten ‘wc! wc!’ riep. Ietwat ongelovig vroeg ik of ze misschien naar de wc moest. ‘Ja!’ gilde ze. In allerijl werd het potje opgesnord, de luier afgedaan en de romper omhoog geknoopt. Kordaat tilde ze het potje op, zette koers naar de wc waar hij een plekje kreeg en trok de deur dicht. Manlief en ik besloten haar maar de ruimte te geven. We waren alweer verzand in een gesprek toen we opeens ‘mama, de wc is vies’ hoorden. We luisterden maar half en de derde keer dat we het hoorden, keken we elkaar opeens verschrikt aan: ‘de wc is vies?’ Een blik in het inmiddels verguisde potje leerde ons wat we niet meer durfden te hopen. Ja, daar was hij dan: de allereerste drol in ons potje. Nooit gedacht dat je zo trots kon zijn op poep.