Niekerkse Kimberley veilig thuis vanuit Zuid-Afrika
NIEKERK – De 21-jarige Kimberley Bouma verruilde Niekerk vanwege haar studie tijdelijk voor het Zuid-Afrikaanse Port Alfred. Kimberley studeert in Leeuwarden aan de Stenden Hogeschool, Internationaal toerisme en management. Voor de Streekkrant hield ze een dagboekje bij om ons regelmatig op de hoogte houden van haar avonturen. Deze week alweer haar laatste verslag. Eerder dan gepland. Door het coronavirus moest ze een maand eerder terugkeren naar huis. Ook al duurde de stage korter dan gepland, het werd een onvergetelijke tijd. “Zie me niet als contactgestoord ofzo”, zei de studente voor de trip nog, “maar ik ben graag op mezelf en hier moet ik steeds in een groep gaan optrekken”. En dat is juist wat ze inmiddels het allermeest mist. “Ik heb vriendinnen voor het leven gemaakt en ik mis ze vreselijk..” Hier het slot van het dagboekje van Kimberley, inmiddels weer veilig vanuit Niekerk.
“Ik heb vriendinnen voor het leven gemaakt en ik mis ze”
Mijn laatste weekend in Zuid-Afrika, was één van de leukste weekenden die ik heb beleefd. Samen met een groep ben ik naar de Valley of Desolation geweest. Dit is ook één van de mooiste plekken die ik heb gezien. Zoals de naam al zegt, is dit een vallei met een super mooie omgeving en een geweldig mooi uitzicht. Op vrijdag zijn we vertrokken en begonnen aan een vier uur durende rit. Met z’n vijven in een auto was het erg gezellig en makkelijk uit te houden. Het was heel leuk en bijzonder om te zien hoe verschillend de natuur is in Zuid-Afrika op verschillende plekken in het land. Aangekomen bij de Airbnb hebben we even uitgerust en zijn we daarna gaan braaien, wat heel Zuid-Afrikaans is en op barbecueën lijkt. We hebben nog spelletjes gedaan en zijn daarna gaan slapen. Voor de zaterdag stond namelijk een hike op de planning. De hike was alles waar ik tegen opzag al vanaf het moment dat ik wist dat het op de planning stond. Toen ik vorig jaar op Bali studeerde, heb ik een hekel gekregen aan hiken. Ik snap tot op de dag van vandaag nog steeds niet hoe mensen dat leuk kunnen vinden wanneer het 35 graden is en er volle zon staat. Ik was dan ook erg blij dat ik al snel was afgehaakt, want de groep raakte verdwaald en kwam na 16 km en zes uur lopen terug bij het beginpunt en ik heb ’s middags lekker bij het zwembad gelegen. ’s Avonds hebben we de zonsondergang gekeken en daarna zijn we met een hele groep lekker uit eten gegaan.
Zondag zijn we met elkaar naar een game reserve gegaan, waar we een tijdje rond hebben gereden en opzoek gingen naar Leeuwen. Helaas hebben we die niet gezien. Gelukkig hadden we het weekend daarvoor tijdens een safari met een andere groep wel leeuwen en zelfs zeldzame witte leeuwen gezien. Een paar uurtjes hebben we rond gereden en zebra’s, struisvogels, apen en veel verschillende soorten herten gezien. Niet wetende dat dit ons laatste weekend samen zou zijn, en ons laatste weekend überhaupt in Zuid-Afrika, reden we daarna terug naar de campus. In de auto kregen we een mailtje van school dat de aankomende maandag een spoed meeting zou zijn voor alle leerlingen omtrent het coronavirus. Vanaf daar begon de paniek bij iedereen en in ieder geval bij mij te komen. En ik wist het: volgende week zit ik thuis. Toen we maandag wakker werden op de campus, was het een grote chaos. De één was een vlucht aan het boeken naar huis, de ander was vluchten aan het bekijken, met thuis aan het bellen, of zich juist helemaal geen zorgen aan het maken.
Tijdens de meeting werd ons verteld dat het hoofd van de school ons aanraadde om naar huis te gaan, maar het bestuur zei: blijf waar je bent, hier ben je het veiligste. De helft van de campus had al een vlucht naar huis geboekt, inclusief ikzelf. Waarop een aantal toch wel reageerde dat ik dom was dat ik al een vlucht naar huis had geboekt en alles gewoon had af moeten wachten, want het zal allemaal wel meevallen en goed komen. Maar mijn vlucht stond, na overleg met thuis, gepland voor donderdag 19 maart. Dinsdag, een dag later, kregen we een mailtje dat Rutte had gezegd dat alle Nederlanders zo snel mogelijk naar huis moesten komen. Opeens was ik toch niet meer zo dom. Vanaf toen is iedereen een vlucht naar huis gaan boeken en wisten we dat het onze laatste dagen samen waren. Vandaag de dag zit ik al enkele dagen thuis. En ik mis het super erg om in Zuid-Afrika te zijn met de super lieve mensen die ik daar heb leren kennen. Het leven daar was zo bruisend en onwerkelijk mooi. Het was wennen in een groep, maar ik heb vriendinnen ontmoet en leren kennen waar ik een hechte band mee heb gekregen en waarmee we samen alles konden delen. Vriendinnen voor het leven. Daar ben ik zo blij mee! Ik mis Zuid-Afrika, ik mis de vriendinnen en eerlijk gezegd hebben we best veel gehuild de afgelopen dagen. Het is zo’n achtbaan van emoties. Uiteindelijk ben ik een maand eerder thuisgekomen dan gepland en zit ik in Niekerk thuis waar je alleen de deur uit mag voor een boodschap. Hoewel ik heel blij ben thuis te zijn, want net na mijn vertrek ging Zuid-Afrika in een lockdown en sloeg het virus ook daar keihard toe. De deadlines gaan door en staan nog steeds, dus de minor ga ik gelukkig wel halen. Maar de weken met alle mensen die ik heb leren kennen, zijn niet meer in te halen helaas. Binnen een jaar ga ik gelukkig terug met mijn ouders, want ook zij zouden 3 april aankomen in Zuid-Afrika. En dan kan ik hun laten zien hoe geweldig Zuid-Afrika is.
