Kleintje Cultuur – Klaske van der Weide
“Ik hoop dat andere mantelzorgers veel aan mijn verhalen hebben”
BURUM/ZUIDHORN – Het was
eerst helemaal niet de bedoeling van Klaske van der Weide om een boek uit te
brengen over het zijn van mantelzorger voor haar partner Tejo. Met haar blogs,
die ze online schreef, probeerde ze juist in de anonimiteit haar verhalen te
delen met geïnteresseerden en lotgenoten. Nadat ze vele blogs had geschreven en
de bijzondere verhalen zich hadden opgestapeld, dacht ze: ‘Ik kan er best een
boek van maken’. En zo geschiedde. Op donderdag 12 september presenteert Klaske
haar eerste boek onder de naam ‘Wat woorden nog zeggen’.
“Het boek heeft een
behoorlijke introductie nodig”, vertelt Klaske. “In 2017 ging er van alles mis
in het hoofd van mijn partner Tejo. “We hadden echt zo iets van: ‘Wat gebeurt
er?’ ‘Wat is er aan de hand?’ Maar we wisten het niet. De huisarts wist niet
wat het was en de onderzoeken bleven maar komen”. Zo is er onder andere twee
keer onderzocht of Tejo last heeft van dementie, maar dat bleek niet zo te
zijn. “Maar wat had hij dan wel?”, gaat Klaske verder. “Tejo had namelijk wel
de symptomen van dementie, maar het werd niet geconstateerd. Het is een hele
lastige fase geweest in ons leven. Mensen zullen het wellicht wel herkennen. Er
is iets mis, maar je weet niet wat. Het is ontzettend frustrerend en vervelend.
Voor Tejo zelf, maar ook voor mij. Ik moet met hem leven en kan hem niet altijd
helpen. Ik vond het heel erg moeilijk om daar altijd mee om te gaan en het een
plek te geven”.
Omdat Klaske haar verhalen kwijt moest, begon ze met bloggen. Via internet
deelde ze haar verhalen over Tejo met geïnteresseerden en lotgenoten. “Ik moest
me toch proberen staande te houden”, laat Klaske weten. “Ik moest mijn ei kwijt
en schreef dit dus op. Ik kom uit een Christelijk gezin, ik was zelf predikant,
waardoor iedereen in de omgeving weet wie ik ben. Ik koos er dus voor om mijn
verhalen in de anonimiteit te delen. Als het ware als: De mantelzorger vertelt”.
In de blogs schreef Klaske over hoe het er in thuissituaties aan toegaat bij
mensen die dementie hebben. Bovendien legde ze uit dat dementie iets anders is
dan Alzheimer. “Dat is wel iets wat mensen vaak vergeten”, gaat Klaske verder.
“Wanneer dementie wordt genoemd, denkt men vaak aan Alzheimer, maar dat heeft
Tejo niet. In mijn verhalen probeerde ik ook dat te verduidelijken”.
Klaske zat in een lastig parket. Soms wist ze zich geen raad en dus was het
bloggen voor haar vaak een uitweg. “Het was echt een slopend proces”, legt
Klaske uit. “Je bent er altijd mee bezig. Maar het was natuurlijk niet alleen
maar kommer en kwel. We maakten ook genoeg leuke dingen mee. De blogs lieten
vaak tragiek en drama zien, maar we halen juist ook de levensvreugde naar
boven. Ook dat wilde ik graag laten zien”. Na de vele blogs besloot Klaske om
alle verhalen samen te bundelen en een boek te gaan schrijven. Uiteraard met
toestemming van Tejo. “Toen ik mijn laatste blog af had, voelde het zo raar”,
gaat Klaske verder. “Ik kon me haast niet voorstellen dat ik nu niet meer kon
schrijven. Daarom besloot ik alle blogs samen te voegen en een boek ervan te
maken. Op die manier kreeg ik ook een tijdsbeeld van wat er allemaal was
gebeurd”. De start van het boek is in 2017, toen de problemen bij Tejo
begonnen.
Op dit moment kampt Tejo nog steeds met problemen in zijn hoofd. Of er ooit een
diagnose komt? “Geen idee”, zegt Klaske. “Maar sinds kort weten we dat dat ook
helemaal niet hoeft. We kunnen gewoon leven zonder diagnose. En dat proberen we
natuurlijk ook te doen”. Met het boek wil Klaske haar verhalen delen en andere
mantelzorgers inspireren. “Ik wil laten zien wat je moet doen als je een
demente man en drie kinderen hebt”, gaat Klaske verder. “Zoals ik al aangaf is
het voor Tejo moeilijk, maar voor mij geldt hetzelfde. De partner moet zich ook
staande weten te houden”.
Het boek ‘Wat woorden nog zeggen’ is al uit, maar op 12 september is de
presentatie in het Zonnehuis te Zuidhorn. De locatie is speciaal gekozen, omdat
het thema van het boek gaat over dementie. Klaske heeft het boek geschreven
onder de auteursnaam ‘Hendrikje Fictorie’. “Dat is nog wel grappig om te
vertellen”, zegt Klaske. “Hendrikje is mijn eerste voornaam en Fictorie is de
achternaam van mijn oma. Ik vond dat altijd al een leuke naam, dus vandaar dat
ik ervoor heb gekozen om dit als auteursnaam te gebruiken. Ik hoop dat andere
mantelzorgers veel aan mijn verhalen zullen hebben”.