FC Groningen nog altijd vleugellam, maar tankt vertrouwen
Johan Kamphuis schrijft elke week een column over de trots van het noorden: FC Groningen.
‘Ooit speelde VV Zuidhorn een bekerwedstrijd tegen Grijpskerk. Zuidhorn was tweemaal achter elkaar gepromoveerd van wat toen nog de onderafdeling heette naar de vierde en Grijpskerk kwam uit in de eerste klasse. Zuidhorn won de bekerwedstrijd. Vertrouwen en zelfvertrouwen is vaak het sleutelbegrip om wedstrijden te winnen. Waarom winnen gepromoveerde ploegen aanvankelijk zoveel wedstrijden? Waarom ziet een Eredivisieploeg die onderaan bungelt zo op tegen een bekerwedstrijd tegen een goed draaiende amateurploeg?
Vertrouwen is het verschil tussen een tikje breed en een snijdende dieptepass. In dat opzicht heeft FC Groningen de afgelopen weken goede zaken gedaan. Hoe zwak Jong AZ ook speelde, met vijf doelpunten verschil winnen geeft vertrouwen. Ook al was er een rode kaart voor nodig tegen Eindhoven, de drie punten geven vertrouwen. Tegen VVV was de eerste helft bedroevend, maar uiteindelijk werd de overwinning gepakt. Telstar wacht nu. Opnieuw liggen drie punten binnen handbereik, want er begint vertrouwen te ontstaan in het team. Dat is een verdienste van Lukkien. De trainer speelt een on-Gronings systeem en heeft een aantal onbegrijpelijke keuzes gemaakt. Door weinig te wisselen in zijn basisformatie de laatste weken geeft hij deze groep wél de kans om vertrouwen te tanken. Al meet de trainer met twee maten. Intensiteit is het woord dat Lukkien met hoofdletters schrijft. Maar toch speelt Pelupessy wekelijks en blinkt vooral uit in verstoppertje spelen en geeft het begrip intensiteit een heel andere invulling. Het ongelijk van de trainer door hem opnieuw op te stellen bewees Duarte de tweede helft. De eindeloze tikkies breed werden ingewisseld door directer en creatiever spel, waardoor het voor de tegenstander altijd lastiger wordt en voor het publiek een stuk leuker. Dat FC Groningen nu drie wedstrijden op rij de volle buit heeft gepakt met zoveel jongens uit eigen jeugd is ook een enorme opsteker voor het zoveel besproken FC Groningen “DNA’. Iets waar Lukkien de credits voor verdient. Hij schenkt de jongens het vertrouwen. Daarbij is Wouter Prins een van de grootste revelaties. Hij speelt met een enorme drive, is snel en durft ook in het 16-metergebied hard in te grijpen op een voetballende manier. Een bijzondere kwaliteit. Vaak zijn verdedigers te druistig en leveren dit soort acties vooral strafschoppen tegen op. De back heeft ook nog het vermogen en de rust op te bouwen en op te komen. Een nieuw talent is opgestaan. Over talent gesproken. Dan mag de naam van één man niet ontbreken. Wat was hij weer goed. Jorg Schreuders. Wat een balgevoel, korte draai en een bijzonder gevoel voor ruimte en de goede oplossing. Een hele complete speler die samen met Valente nog wél de moed en de kwaliteiten heeft een man uit te spelen en beschikt over overzicht en een beslissende pass. En ook nog kan scoren. Hij besliste tegen VVV de wedstrijd met een schitterend geplaatst schot waar het gevoel van af droop. Hij is soort kruising tussen Jos Roossien, een geweldige middenvelder uit de gouden jaren 80 en de razend populaire Simon Tibbling. Het spel van FC Groningen is vaak energiek maar vleugellam. Een goede cake is alleen lekker met de juiste ingrediënten. Er is vertrouwen en kwaliteit dus is er hoop. Nu nog de whisky met Van Veen, goede vleugels en FC Groningen heeft alle ingrediënten om weer ergens voor te gaan spelen. Want hoe goed hij ook is, op één Schreuder kan ‘De Trots van het Noorden’ niet vliegen.’
