40 jaar!

Deze week word ik 40 jaar en dat voelt toch een beetje gek. Er liggen zulke mooie jaren achter ons dat ik me stiekem afvraag of het nog beter kan worden. Ons huwelijk, de geboortes van de kinderen, maar ook als ik op zakelijk vlak omkijk, zie ik naast alle uitdagingen ook hoeveel we bereikt hebben. Het voelt alsof er een heel nieuw leeg vel voor me ligt – bekend eigenlijk door de grote hoeveelheid columns en verhalen die ik schrijf, maar ook weer onbekend doordat ik geen idee heb wat de komende jaren me weer gaan bieden. Er zijn naast alle mooie momenten ook evenveel minder fijne periodes om aan terug te denken. Hoe lastig waren niet die beginjaren met de jongste twee: twee van die kleine mensjes die volledig afhankelijk van mij waren, een moeizame start hadden en daarna bleven kwakkelen door hun lactose-intelorantie. Dat laatste ontdekten we uiteraard pas veel en veel later toen we de moeilijkste tijden allang hadden doorstaan. Dat is dan weer het mooie van ouder worden, je neemt de mooie zaken mee in je hart en kunt bijna met plezier denken aan al die lastige dingen die je overwonnen en achter je gelaten hebt. Alles komt tezamen in die ene zaterdagochtend dat manlief de dames meeneemt om cadeautjes te gaan kopen. Ik kan alleen maar trots en ontzettend gelukkig zijn met mijn drie meisjes die het belangrijk vinden zelf iets speciaal voor mijn verjaardag uit te zoeken. Eentje stapt al in de make-up de deur uit – en dat is niet de pré-puber!- en geeft me daarmee een klein vooruitkijkje wat me de komende tien jaren te wachten staat. Ik hoop dat het me lukt die glimlach bij het zien van de stiekem aangebrachte oogschaduw – de kleur overigens geheel passend bij haar broek – ook dan te vinden. Eén van de grootste cadeaus is dit momentje voor mijzelf. Met drie kids ben ik nou eenmaal zelden alleen. Niet zelden doe ik huishoudelijke klusjes in gezelschap, omdat ze het gezellig vinden om te helpen en zelfs even rustig in bad gaan, eindigt met één van de dames die er even bij in springt. Ongekend dus twee à drie van die volle uren van tijd alleen die voor me liggen. Heel herkenbaar voor velen zal zijn wat er dan door mijn hoofd gaat: de was moet gedaan, de wc’s schoon, de hond uitgelaten, het huis opgeruimd en de papieren van school – veel te veel deze week – moeten nog doorgenomen en ingevuld worden. Ik strand bij de was en de hond. Daarna besluit ik: ik ga mijn koffie drinken in de zon. Ik installeer me inclusief cappuccino en afgematte hond in een mager zonnetje. Nog voordat ik een luisterboek heb uitgekozen en aangezet verschijnen er dikke wolken aan de hemel. Ik houd het nog tien koude minuten vol en wacht tot de lol er helemaal af is. Dan stap ik naar binnen en zet de computer aan. Kan ik mooi nog even een column wegtypen. Zo in rust is dat zo gepiept. En dan? De wc’s, papieren en boodschappen? Ik tap gewoon lekker nog een cappuccino en wacht tot het huis weer volstroomt.